Jacob Pieter van Braam

Van Braam werd op 27 oktober 1737 geboren als zoon van de schout van Werkhoven Frans Thomas van Braam en Everharda Catharina van Nimwegen, die hem op 5 november 1737 lieten dopen.[1] Hij trad in 1748 als adelborst in dienst bij de Admiraliteit van Amsterdam. In 1751 werd hij gevangenomen door de Barbarijse Zeerovers en bleef tot 1753 slaaf. Op 25 februari 1753 werd hij bevorderd tot luitenant-ter-zee, in 1758 tot luitenant-commandeur.

In 1764 stapte hij over naar de VOC waar hij op 14 juli 1766 benoemd werd tot kapitein. Van 1767 tot 1773 was hij equipagemeester ter Bengalen. In 1776 verliet hij de VOC tijdelijk en werd kapitein-ter-zee in Nederland; in 1782 was hij in de rang van kapitein een compagniescommandant van het regiment mariniers onder luitenant-admiraal Willem van Wassenaar Spanbroek. In 1783 werd hij aangewezen als commandant van de VOC en Commandeur van de brede wimpel en raad van Indië. In de periode van 1784 tot 1786 opereerde hij als vlootvoogd in de Indische wateren met vier linieschepen en twee fregatten, waarbij hij onder meer de stad Malakka ontzette van de troepen van de Riouw en vervolgens Selangor veroverde.

In 1786 keerde hij terug naar Nederland en ging weer in dienst van de Admiraliteit. Op 12 juni 1788 werd hij benoemd tot schout-bij-nacht. In 1792 werd Van Braam aangesteld als viceadmiraal. In 1795 beëidigde hij zijn militaire loopbaan.

Van Braam trouwde in 1767 met Ursula Maria Feith. Hij overleed in 1803 in Zwolle op 65-jarige leeftijd. Hij werd begraven in Brummen.