Iljoesjin Il-18
Twee vliegtuigen hebben de naam Iljoesjin Il-18[1] gedragen. Het eerste toestel was een op de B-29 Superfortress gebaseerd toestel. Na een jaar van testvluchten werd dit project gestaakt.
De tweede Ilyushin Il-18
Iljoesjin Il-18
| ||||
 | ||||
| Fabrikant | Iljoesjin | |||
| Lengte | 37,42 m | |||
| Spanwijdte | 36,90 m | |||
| Hoogte (vanaf de grond) | 10,17 m | |||
| Stoelen voor passagiers | 120 | |||
| Leeggewicht | 27.980 kg | |||
| Vleugeloppervlak | 140 m² | |||
| Max. startgewicht | 64.000 kg | |||
| Motoren | 4 x Ivtsjenko AI-20M | |||
| Max. stuwkracht per motor | 4.000 pk | |||
| Kruissnelheid | 685 km/u | |||
| Kruishoogte | 9.150 m | |||
| Max. reikwijdte | 4.800 km | |||
| Eerste vlucht | 4 juli 1957 | |||
| Status | in gebruik | |||
| Aantal gebouwd | ± 600 | |||
| ||||
Het tweede model Iljoesjin Il-18 (Russisch: Ильюшин Ил-18) (NAVO-codenaam: Coot) is een groot turboproptoestel dat uiterlijke gelijkenis toont met de Lockheed L-188 Electra. Het toestel heeft een capaciteit van 100 tot 120 passagiers en maakte zijn eerste vlucht in 1957, waarna het in 1959 bij Aeroflot in dienst kwam.
De Il-18 was en is een van de meest succesvolle toestellen gebouwd door de Sovjet-Unie, na meer dan veertig dienstjaren vliegen er wereldwijd nog steeds enkele tientallen civiele exemplaren van het toestel bij een aantal luchtvaartmaatschappijen. Van het toestel zijn ook diverse militaire varianten gebouwd, zoals de Iljoesjin Il-20 ELINT, de Iljoesjin Il-22 en de Iljoesjin Il-24. Daarnaast is er ook maritiem verkenningstoestel gebouwd, de Iljoesjin Il-38.
Varianten
Van de Il-18 zijn in de loop der jaren diverse varianten verschenen. De Il-18 was de basisversie, deze versie kon 75 passagiers vervoeren en maakte gebruik van Kuznetsov motoren. Slechts twintig toestellen van deze basisversie werden gebouwd voordat de volgende modellen op de markt kwamen:
Il-18B
Een iets verlengde variant, met plaats voor 84 passagiers. Dit was de eerste variant die gebruik maakte van de Ivtsjenko motoren.
Il-18V
Deze variant vloog voor het eerst in 1961 en werd al snel de standaard voor Aeroflot, de staatsluchtvaartmaatschappij van de Sovjet-Unie. De Il-18V kon 90 tot 100 passagiers vervoeren.
Il-18I
De Il-18I beschikte over Ivtsjenko motoren met een groter vermogen van 4.250 pk. Daardoor kon de passagierscapaciteit worden verhoogd tot 122 passagiers, maar dan moest wel het achterste toilet verwijderd worden.
Il-18D
De Il-18D is een variant van de Il-18I met een extra brandstoftank waardoor het mogelijk werd non-stop de lijndienst Moskou-Vladivostok te vliegen.
Il-20 Coot-A
Militaire ELINT versie; ook gekend als de Il-18D-36 Bizon
Il-20RT
Voor telemetrie en communicatie relais; is gebruikt om de Sovjet ruimteprogramma te ondersteunen; later vervangen door een variant van de Il-76
Gebruikers (tegenwoordig)
- Aero Caribbean - Cuba
- Air Koryo - Noord-Korea
- Anikay Air - Kirgizië
- AST Air - Rusland
- Daallo Airlines - Djibouti
- Expo Aviation - Sri Lanka
- Irbis Air Company - Kazachstan
- Jubba Airways - Somalië
- NPP-MIR - Rusland
- Phoenix Aviation - Verenigde Arabische Emiraten / Kirgizië
- Russia State Transport Company - Rusland
- Tretyakovo Airlines - Rusland
Zie ook
Overig
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Vliegtuigen van Iljoesjin |
|---|
|
Il-2 · Il-4 · Il-10 · Il-12 · Il-14 · Il-18 · Il-20 · Il-28 · Il-38 · Il-40 · Il-62 · Il-76 · Il-78 · Il-80 · Il-86 · Il-96 · Il-103 · Il-114 |
 |
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ilyushin Il-18 op Wikimedia Commons. |