Hyperinflatie in Brazilië

In de jaren zeventig leidde de eerste oliecrisis tot een scherpe stijging van de olieprijs. Brazilië importeerde toen veel aardolie en de uitgaven voor buitenlandse olie verdubbelden in een jaar tijd naar US$ 12,6 miljard in 1974. Om deze importen te betalen ging het land veel buitenlandse leningen aan, maar naarmate de schulden opliepen stegen de rentekosten en nam de bereidheid van banken om nieuwe leningen te verstrekken af.[1] Begin jaren tachtig overlegde Brazilië met het Internationaal Monetair Fonds (IMF), de Club van Parijs en commerciële banken om tot een oplossing te komen. Dit kon niet voorkomen dat in 1987 het land de rente en aflossingen niet meer kon betalen.[1]

In 1964 was de politiek macht in het land in handen gekomen van de militaire dictatuur. Dit duurde tot 1985 toen de militairen veel steun bij de bevolking hadden verloren. Tijdens het militaire regime lag de nadruk op hoge economische groei zonder daarbij te letten op de sociale en economische ongelijkheid in het land.[2] De eerste democratische regering onder leiding van president José Sarney (regeerperiode: 1985-1990) kon de druk van het congres om extra uitgaven te doen niet weerstaan. De inflatie was al hoog vanwege de decennia oude praktijk van monetaire financiering van begrotingstekorten, frequente devaluaties en loon-prijsindexering, waarbij het inflatie automatisch leidde tot loonsverhogingen, maar dit liep nu volledig uit de hand.[2]

Eind jaren tachtig en begin jaren negentig werden verschillende pogingen ondernomen om een einde te maken aan de hoge inflatie, sommige voornamelijk op basis van loon- en prijsbevriezingen, en één op een bevriezing van deposito's, maar alle mislukten.[2]

Onder president Itamar Franco (1992-1995) kreeg de vermindering van de inflatie de hoogste prioriteit. Minister van Financiën Fernando Henrique Cardoso presenteerde in februari 1994 zijn Plano Real, een plan om de Braziliaanse economie te stabiliseren zodat de hyperinflatie kon worden bestreden. Dit plan had succes en Cardoso werd de opvolger van president Franco.

Tijdens de inflatieperiode circuleerde er in Brazilië in totaal zes verschillende valuta's als gevolg van snelle devaluatie en de toename van het aantal nullen door de extreme prijsverhogingen. Dit waren achtereenvolgens:

• In 1986 werd de cruzado (BRC) geïntroduceerd, deze verving de cruzeiro waarbij 1000 cruzeiro was gelijk aan 1 cruzado.
• Vijf jaar later, in 1989, kwam de nieuwe cruzado (BRN) die ook duizendmaal meer waard was dan de “oude” cruzado.
• In 1990 kwam de cruzeiro (BRE) op de markt, maar deze was gelijk in waarde dan de nieuwe cruzado.
• In 1993 nam de cruzeiro real (BRR) de plaats in van de cruzeiro, de omwisselverhouding was 1000 cruzeiro voor 1 cruzeiro real.
• Uiteindelijk in 1994 werd – als voorlopig laatste - de real (BRL) geïntroduceerd. De omwisselverhouding was 2750 tot 1.

Sindsdien is het Brazilië relatief goed gelukt de inflatie in toom te houden en de waarde te stabiliseren.