Hermine Moquette

Moquette verhuisde na haar promotie in 1898 naar Rotterdam, waar haar ouders toen al woonden. Zoals gebruikelijk voor vrouwelijke letterkundigen, werd ze leraar op een meisjesschool. Ze maakte in deze periode kennis met adjunct-gemeentearchivaris mr. W.F. Bezemer en ze raakte geïnteresseerd in het archiefvak. Niet veel later solliciteerde ze naar de functie als adjunct-gemeentearchivaris, die was opgevallen door het overlijden van Bezemer. Ze werd afgewezen, waarna ze zich aanbood als 'onbezoldigd medewerker' (vrijwilliger), bij het Rotterdamse Gemeentearchief. In maart 1899 startte ze met deze functie en na een jaar had ze zichzelf omhoog gewerkt tot tijdelijk ambtenaar met de rang van adjunct-archivaris. Haar werkzaamheden bestonden voor een groot deel uit het maken van inventarissen. In 1904 voltooide ze de inventaris van het Heiligegeesthuisarchief en in 1907 die van het Weeskamerarchief.[2]

In 1901 werd Moquette toegelaten tot de Vereeniging van Archivarissen in Nederland (VAN). Voor haar lidmaatschap bestond deze vereniging uitsluitend uit mannelijke leden. Doordat ze zelf ervaarde hoe vrouwen werden benadeeld in arhiefvak spoorde ze vrouwen door middel van publicaties in De Hollandsche Lelie aan om qua opleidingsniveau niet onder te doen aan het niveau van mannen, omdat bij gelijke geschiktheid vaak de voorkeur aan een man werd gegeven.[2] Ook publiceerde ze in het tijdschrift Neerlandia, het tijdschrift van het Algemeen-Nederlands Verbond.

Moquette deed veel onderzoek naar de Rotterdamse geschiedenis. Voor het Nieuw Nederlandsch Biografisch Woordenboek schreef ze biografieën over bekende Rotterdammers[4] en ze was mede-auteur van Rotterdamsche Straatnamen, geschiedkundig verklaard (1910). Bij de tentoonstelling De Vrouw 1813-1913 was ze ook de schrijver van een tweedelige publicatie, Huise­lijk leven en Maatschappelijk leven, over de geschiedenis van de vrouw in Nederland van 800 tot 1800. Af en toe gaf ze lezingen en publiceerde ze historische artikelen naar aanleiding van actualiteiten in dag- en weekbladen. Ze stopte met werken op 1 mei 1929.[2]

Na haar pensionering verhuisde ze naar Den Haag. Ze woonde daar samen met haar jongste broer en samen maakten ze reizen naar Zwitserland, Frankrijk en de Noordkaap (Noorwegen). In 1942 verhuisden ze naar Utrecht, waar haar oudste broer en zijn vrouw ook woonden. Deze twee broers stierven tijdens de Hongerwinter (1944-45), Moquette verhuisde vervolgens naar Bilthoven. Daar stierf ze een aantal maanden na de bevrijding, op 17 december 1945.[2]

In de wijk Prinsenland (Rotterdam) werd in 1992 een straat naar haar vernoemd (Hermine Moquettestraat).[3]