Hermina Maria Dijk

Hermina Dijk (Amsterdam, 26 juni 1821 - Amsterdam, 16 juli 1892) was een Nederlands componiste en pianiste.

Hermina Maria Dijk
Volledige naam	Hermina Maria Amersfoordt-Dijk
Geboren	26 juni 1821
Overleden	16 juli 1892
Geboorteland	Nederland
Beroep(en)	pianiste, componiste
Portaal    Klassieke muziek

Hermina Maria Dijk was de dochter van de medicinale kruidenhandelaar Barend Dijk en Unica Wilhelmina Maria Cock. Vader was voor enige tijd ook directeur van de muziekafdeling van Felix Meritis. In 1852 trouwde zij met Jacob Amersfoordt, de latere burgemeester van Haarlemmermeer, het echtpaar bleef kinderloos. Ze lag samen met haar man enige tijd begraven in Sloten (Noord-Holland), in 1952 werd ze herbegraven in Hoofddorp.

Haar muzikale opleiding kreeg zij van Jan George Bertelman (piano en compositieleer) en Elwart te Parijs. Andere leraren waren Johannes van Bree en Charles Philippe Lafont. Al tijdens haar opleiding speelde ze mee tijdens concerten in Felix Meritis. Haar eerstbekende concert dateert van 19 maart 1830. In 1831 speelde ze als jongeling tijdens een concert dat werd bijgewoond door koning Willem I der Nederlanden. Later zou Willem II der Nederlanden haar ook zien en horen. Vanaf dan tot 1850 was zij er regelmatig te horen en te zien, al dan niet begeleid door een van haar docenten. Vanaf laat jaren dertig werd het stil rond Dijk, ze zou voor haar zieke moeder zorgen.

Haar muzikale loopbaan verdween na haar huwelijk en vertrek naar modelboerderij "De Badhoeve" naar de achtergrond. Samen met haar man was zij actief betrokken bij de ontginning van de nieuwe polder en werkte ook daadwerkelijk mee in het agrarisch bedrijf van haar man. Tijdens de cholera-epidemie in de Haarlemmermeer, gaf ze op "De Badhoeve" ziekenverzorging. Het succes van de Haarlemmermeer bereikte het buitenland en een aantal internationale gasten kwam ter studie voorbij aan huize Amersfoordt-Dijk. Zij leidde onder meer Ulysses Grant rond, maar ook bijvoorbeeld Peter II van Brazilië en zijn vrouw (1877). Ook koningin Sophie van Württemberg kwam langs. Daarbij schroomde ze niet om weer voor even achter de piano te kruipen. Na de dood van haar man in 1885 beheerde zij de boerderij enige tijd om vervolgens deze te verkopen en naar Amsterdam te vertrekken.

Zij was in de negentiende eeuw een van de weinige vrouwelijke componisten, die een omvangrijk oeuvre opbouwde, maar werd toch gezien als "rijksbegaafdste dilletante".