Hawker Seahawk

• De eerste F1 productieversie vloog in 1951 en in 1953 werd het toestel operationeel.
• De tweede jagervariant was de iets verbeterde en sterkere F2.
• De derde variant werd de FB3 jager-bommenwerper; deze was aanzienlijk versterkt omdat het toestel de nodige bewapening mee moest kunnen nemen.
• De vierde versie werd de FGA4, een jager voor het aanvallen van gronddoelen; deze had een nog grotere wapencapaciteit.
• De vijfde jager-bommenwerperversie FB5 was een FGA4 met een nieuwe Rolls Royce Nene 103 motor.
• De laatste variant, de FGA6, was een verbeterde FGA4.

De Royal Navy heeft alle varianten in dienst gehad tot 1958; daarna werd de Seahawk uitgefaseerd en vervangen door de Supermarine Scimitar en de Havilland Sea Vixen.

Een Nederlandse FGA50

De Koninklijke Marine heeft van 1956 tot en met 1964 Seahawks van het type FGA50 in gebruik gehad. Er zijn 22 toestellen gekocht. De vliegtuigen waren ingedeeld bij de Squadron 3 en 860, onder de nummers 6-50 tot 6-71 later omgenummerd naar 111 tot 131. Beide squadrons rouleerden tussen het vliegkamp Valkenburg en het vliegdekschip Karel Doorman. Het was de enige straaljager die de Koninklijke Marine in bezit heeft gehad.

De Seahawks werden in 1964 uit dienst genomen en opgeslagen. Op twee exemplaren na zijn ze allemaal verschroot. Het Nationaal Militair Museum en Aviodrome bezitten beide een exemplaar.

De Duitse Bundesmarine heeft de Seahawk als verkenningstoestel tot 1960 in dienst gehad; daarna werden ze vervangen door de F-104 Starfighter. Ook deze toestellen zijn bijna allemaal gesloopt.

De Hawker Seahawk is succesvol ingezet gedurende de Suezcrisis in 1956. Er werden 6 Britse squadrons ingezet voor grondsteun aan de Franse en Britse troepen. De Indiase marine heeft het toestel succesvol tegen gronddoelen ingezet gedurende de Indiaas-Pakistaanse Oorlog van 1971.