Hanna Van de Voort

Tijdens de Tweede Wereldoorlog is Hanna Van de Voort kraamverzorgster in het Limburgse Tienray. Aangemoedigd door haar moeder Marie bezorgt ze samen met de 22-jarige student Nico Dohmen en onderduiker Kurt Loewenstein tussen 1942 en 1944 123 Joodse kinderen een plaats om onder te duiken. Het gaat voornamelijk om kinderen die worden weggesmokkeld uit de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam, waar joden worden verzameld voor deportatie. De kinderen zijn bijna allemaal door de studentenverzetsgroep van Piet Meerburg weggesmokkeld.

De kinderen blijven doorgaans eerst enkele dagen bij Van de Voort thuis, waar ze les in de katholieke leer en onderricht over het stratenplan van Rotterdam krijgen. Er wordt duidelijk gemaakt, dat deze kinderen wees geworden zijn door het bombardement op Rotterdam in 1940. Alle kinderen krijgen een schuilnaam en een identiteitskaart van het Centraal Bureau voor Kinderuitzending uit het gebombardeerde Rotterdam. Na enkele dagen worden ze geplaatst bij boerenfamilies in de omgeving. De kinderen worden geregeld overgeplaatst naar nieuwe locaties als ze ontdekt dreigen te worden. 'Tante Hanna' en vooral 'Oom Nico' - zoals ze werden genoemd - blijven contact houden met de onderduikertjes en steunen ze door ze aan te moedigen om vol te houden. De pleegouders kijgen een geldelijke vergoeding, kleding en schoeisel. De benodigde bonkaarten voor kleding en voedsel komen uit Amsterdam.

Niet alleen voor Joodse kinderen kan een beroep gedaan worden op Hanna Van de Voort en Nico Dohmen, ook volwassenen weten hen te vinden. De families Peres en Ratzker, in totaal met zeven personen, staan onaangekondigd op de stoep. Ook diverse Franse krijgsgevangenen, die ontsnapt zijn, kloppen aan en worden via Sevenum naar België gebracht. Toen in de buurt van Melderslo een Amerikaanse bommenwerper neerstortte, zijn Thomas Wilcox uit Ohio en Mac Neil uit New York nog dezelfde avond in huize Van de Voort. Zij waren per parachute neergekomen langs de spoorlijn, vier kilometer ten oosten van Melderslo. Nico Dohmen brengt hen naar een familie in Meerlo, waarna ze via een adres in Swolgen uiteindelijk in het klooster in Tienray terechtkomen. Hier blijven de twee tot daags voor de bevrijding.

In de Groene Lantaarn, een café in Tienray, verbleef sinds 1942 Lucien Nahon uit Gulpen. Hij was controleur van de Nederlandse Landstand en was erachter gekomen waar de joodse kinderen ondergebracht waren. Nadat hij de gegevens aan de politiecommandant O. Couperus heeft doorgegeven, vindt op 1 augustus 1944 een razzia plaats. Enkele hoofden van gezinnen, waar joodse kinderen ondergebracht waren, worden opgepakt. Hun verhaal komt blijkbaar heel geloofwaardig over. Deze mannen geven te kennen dat de kinderen inderdaad uit Rotterdam komen. Enkele kinderen worden meegenomen, vier van hen komen in 1944 in concentratiekamp Auschwitz om het leven: Floortje de Paauw (15-12-1933), Wim de Paauw (17-12-1934), Louis van Wezel (16-5-1936) en Dick van Wezel (6-3-1934). Rebecca (Beppie) Aldewereld, 18 jaar en levend onder de schuilnaam Truuske Smits wordt ook opgepakt, maar overleeft de oorlog. Ook Hanna Van de Voort wordt door de Duitsers gearresteerd en naar een cel in Vught gebracht.

Ze wordt gemarteld om informatie te geven over het verzet, maar laat niets los. Na negen dagen wordt ze vrijgelaten. Ze houdt er blijvende schade aan haar gezondheid aan over.

Na de oorlog verzamelt Mien van de Voort, een zus van Hanna, foto's van circa 50 kinderen, en vraagt de kinderen of hun pleegouders naar hun verhaal. Deze verhalen bundelt ze in een album dat ze aan haar zuster geeft. Het "album van Tienray" behoort sinds 1998 tot de collectie van het Verzetsmuseum in Amsterdam. Van 5 juni tot en met 28 september 2003 heeft het museum hier een speciale expositie aan gewijd.

Hanna Van de Voort overlijdt op 26 juli 1956.

Op initiatief van Fred Roodenburg, zelf ondergedoken geweest in Tienray, komen op 4 juni 2003 circa negentig kinderen en betrokken helpers voor het eerst in 60 jaar bij elkaar.