Gustav Hartlaub

De vader van Gustav, Carl Friedrich Ludwig Hartlaub (1792–1874) was een rijke koopman in Bremen die later senator in Bremen was. Zijn moeder, Johanna Elisabeth Hartlaub geboren Buch (1785–1874), was een ontwikkelde en kunstzinnige vrouw, zij onderhield in het ouderlijk huis een literaire salon.

Hartlaub studeerde in Bonn, Berlijn en Göttingen geneeskunde en behaalde in 1838 de graad van doctor. Daarna begon hij met het maken van verre reizen en vanaf 1840 verzamelde en onderzocht hij vogels die hij overdroeg aan het Museum der Naturhistorischen Gesellschaft in Bremen. Al in 1844 omvatte deze collectie rond 2000 natuurhistorische specimens.

In 1852 richtte Hartlaub samen met zijn assistent Jean Cabanis het Journal für Ornithologie op. Dit tijdschrift is nu het oudste nog bestaande ornithologische vaktijdschrift.

In 1857 publiceerde Hartlaub, na een reis door Afrika, zijn voornaamste werk, System der Ornithologie Westafricas. Hierin staan 758 vogelsoorten beschreven, met een aanzienlijk aantal door hemzelf ontdekte nieuwe soorten. In 1860 volgde een systematisch overzicht van de vogels van Madagaskar. Verder hielp hij de (tussen 1862 en 1864 in Leiden werkende) ornitholoog Otto Finsch bij een publicatie over de vogelwereld van Polynesië.

Hartlaub beschreef een groot aantal nieuwe vogelsoorten. Op de IOC World Bird List uit 2012 staan 169 vogelnamen, waaronder het heremietboshoen (Megapodius eremita), spitsvleugelhoen (Falcipennis falcipennis), de madagaskartaling (Anas bernieri), bosdrongo (Dicrurus modestus), palaurupsvogel (Coracina monacha) en de roodkruinbabbelaar (Pomatostomus ruficeps).[1]

Als eerbetoon aan zijn activiteiten is een aantal vogelsoorten naar hem vernoemd. Daaronder de Hartlaubs eend (Pteronetta hartlaubii) en de Hartlaubs meeuw (Chroicocephalus hartlaubii).