Goudharder

De volwassen goudharder is meestal rond de 30 centimeter en kan een lengte bereiken van 59 centimeter. De vis heeft twee rugvinnen en één aarsvin. De eerste rugvin telt 4 stekels, de tweede rugvin heeft één stekel en 7 tot 9 vinstralen, de aarsvin telt 3 stekels. De vis is vaak ook te herkennen aan een oranje/goudkleurige stip op de kieuwdeksel(s).

De goudharder is een zout- en brakwatervis die voorkomt in gematigde wateren. De soort is voornamelijk te vinden in kustwateren op een diepte van maximaal 10 meter. Jonge goudharders voeden zich met zoöplankton. Volwassen vissen foerageren op de bodem waar zij leven van organisch afval, kleine algen en kleine bodemorganismen.

De goudharder komt vooral voor in de Middellandse Zee, meestal in ondiep en brak water, zoals havens, walkanten, lagunes, jachthavens, enz. Vroeger dacht men dat deze vis uiterst zeldzaam was in het kustwater van de Lage Landen. Bij nadere beschouwing van museumexemplaren bleek een als dunlipharder gedetermineerde goudharder al in 1939 in Zeeland gevangen te zijn.[2] Sinds de jaren 1980 wordt duidelijk dat jonge goudharders niet zeldzaam zijn in de Scheldemonding en de Waddenzee.[3]

De vis is oneetbaar, zeer vet, heeft een levertraansmaak, heeft honderden haardunne graten en veroorzaakt maag- en darmziektes. De vis leeft van organisch (riool) afval. Hij is voor de beroepsvisserij van weinig belang. De vis is wel populair bij zeehengelaars, hoewel het in de meeste havens verboden is er op te vissen.