Gesteelde lap

Autologe transplantaties zijn verplaatsingen van eigen weefsel van een patiënt. dit kan nodig zijn bij ernstige verbrandingen, ernstige verwondingen, of na necrotizerende infecties. Wanneer men niet uitkomt met een dun transplantaat (split skin) moet men het onderliggende weefsel (vet, eventueel spieren, bot) meetransplanteren. Daarbij is bijzondere aandacht nodig voor de doorbloeding en komt er vaat- en/of microchirurgie aan te pas. Vroeger liet men dan de bloedvaten vanaf de plaats van herkomst intact tot zich nieuwe vaten hadden gevormd en de oude bloedvaten niet meer nodig waren. Om infectie te voorkomen zorgde men dat de vaten door een goede huidsteel werden beschermd. Eventueel kon men het transplantaat in etappes naar de juiste plek brengen.

Reeds lang geleden bedacht men verschillende methodes om mensen die door mishandeling of anderszins hun neus misten door middel van een gesteelde lap operatie te helpen met een rhinoplastiek.

Indiase (boven) en Italiaanse (onder) methode van een neusplastiek met een zogenaamde gesteelde lap

• De Indiase methode (1000-400 vChr): Men snijdt een stuk huid los van het voorhoofd, maakt het los op een klein stukje na, vormt er een neus uit, en hecht de nieuwe neus in in het gelaat. Deze groeit in op de nieuwe plek, na enkele dagen tot weken kan de steel worden verwijderd. Deze methode uit de ayurvedische geneeskunde had zich ook in het Romeinse Rijk verspreid.
• De Italiaanse methode: Hierbij wordt de neusstomp begraven onder de huid van de arm. Totdat de steel wordt weggenomen is de patiënt gedoemd tot aannemen van een moeizame houding. Gaspare Tagliacozzi beschreef deze ingreep in 1587.

Er is een term voor iedere vorm van transplantatie:

• Davis, Christopher. Textbook of Surgery, 11e ed. Saunders, Vol 1; Ch X Autotransplantation, SL Koutz, 1972
• G.A. Lindeboom, Inleiding tot de geschiedenis der geneeskunde, Bohn, 1971, blz 36