François de Rugy

Hij is de zoon van Dominique Goullet de Rugy en Maryvonne Fritz, beiden leerkracht.[1] Hij heeft een broer en een zus.

De familie Goullet de Rugy, afkomstig uit Lotharingen, werd in 1765 geadeld en in 1945 aangenomen als lid van de Association d'entraide de la noblesse française.[2]

Hij is gescheiden van Emmanuelle Bouchaud, met wie hij twee kinderen heeft. Zij is journalist en lid van de Regionale raad voor de Loirestreek voor het Front démocrate.

Na middelbare studies aan het Lycéee Gabriel-Guist'hau in Nantes, studeerde hij aan het Institut d'études politiques de Paris en haalde er zijn diploma in 1995.

In 1991 werd hij lid van Génération écologie, de partij van Brice Lalonde, die hij verkoos boven Antoine Waechter, de woordvoerder van Les Verts. In 1994 verliet hij deze partij en stichtte Association Écologie 44.

In 1997 werd hij lid van 'Les Verts'. In mei 1997 was hij kandidaat voor de wetgevende verkiezingen in Nantes, maar haalde het niet tegen Jean-Marc Ayrault.

Hij werd secretaris-generaal van de parlementaire groep Groupe radical, citoyen et vert (RCV), waar een aantal parlementsleden van kleine linkse formaties toe behoorden.

In 2001 werd hij gemeenteraadslid van Nantes voor de groenen. Hij werd adjoint au maire, verantwoordelijk voor vervoer. Zijn zus, Anne de Rugy, werd verkozen voor de groenen in het 11de arrondissement van Parijs, waar ze adjointe au maire werd.

Voor de wetgevende verkiezingen van 2007 sloot hij een akkoord met de Parti socialiste en werd verkozen met 52,03 % van de stemmen. Hij behoorde tot de groep Gauche démocrate et républicaine en werd secretaris van de assemblee.

In 2008 was hij kandidaat voor links in Orvault bij de gemeenteraadsverkiezingen, maar werd verslagen.

In juni 2012 werd hij met 59 % van de stemmen herkozen als parlementslid voor 'Les Verts'. In het parlement werd hij medevoorzitter van de groenen, in tandem met Barbara Pompili. In 2015 verliet hij zijn partij, die hij te sterk naar links zag evolueren. Hij nam deel aan de stichting van de Union des démocrates et écologistes, die zich centrumlinks situeerde. Het werd een politieke partij onder de naam Parti écologiste.

In het parlement werd hij in oktober 2015 als covoorzitter van de groep opgevolgd door Cécile Duflot om in maart 2016 de functie opnieuw op te nemen, nadat Barbara Pompili tot minister was benoemd. In mei 2016 werd hij ondervoorzitter van het parlement. Twee dagen later verliet hij, samen met vijf andere groene parlementsleden, zijn parlementaire groep, om aan te sluiten bij de Parti socialiste.

In 2017 stelde hij zich kandidaat voor de socialistische voorverkiezingen, maar bleef zeer achter op de verkozen Benoît Hamon. Hij had zich verbonden de winnaar van de socialistische voorverkiezingen te steunen, maar trok die belofte in toen Hamon verkozen werd en zegde integendeel zijn steun toe aan Emmanuel Macron.[3]

Hij werd kandidaat voor de beweging En Marche bij de wetgevende verkiezingen van juni 2017 en werd herkozen met 66,14 % van de stemmen. Hij liet onmiddellijk weten dat hij, op basis van zijn ervaring, zich kandidaat stelde voor het voorzitterschap van de Assemblée nationale.

Op 27 juni 2017 werd hij voorgedragen door de parlementaire groep En Marche en met 353 stemmen verkozen tot voorzitter van de Nationale Vergadering.

• À quoi peut bien servir un député écolo, Les Petits matins, 2012, ISBN 9782363830142.
• Écologie ou gauchisme, il faut choisir, L’Archipel, 2015, ISBN 978-2809815719.

• Who's Who in France, editie 2013.

• Webstek François de Rugy
• Fiche op Assemblée nationale
• Portrait in Le Monde, 17 juni 2007