Frans Veldman

Frans Veldman (Vlissingen, 6 september 1921 – Oms, 25 januari 2010) was een Nederlands fysiotherapeut. Hij was de grondlegger van de haptonomie.

Veldman werd opgeleid als fysiotherapeut en begon zich vanaf 1942 te verdiepen in de fenomenologie van het voelen. In de jaren vijftig introduceerde hij in Nederland de psychotonie, een therapievorm ontwikkeld door de Duitser Volkmar Glaser.

Veldman richtte in 1964 te Nijmegen de Academie voor Haptonomie en Kinesionomie op, die in 1974 te Overasselt werd gevestigd. Tot zijn leerlingen behoorde Ted Troost. In 1979 deed hij zijn praktijk over aan Troost en Anne Jan van Minnen. Hij bleef als adviseur aan de academie verbonden, tot in 1981 een breuk volgde na een conflict met zijn opvolgers. Veldman verhuisde naar Frankrijk, waar hij het Centre International de Recherche et de développement de l'Haptonomie (CIRDH) oprichtte, dat tegenwoordig in Parijs is gevestigd. Hij ging door met het ontwikkelen van zijn haptonomie en gebruikte hierbij onder andere de filosofie van Maurice Merleau-Ponty.

In 1989 diende Veldman samen met zijn zoon Frans Veldman junior bij de Raad voor de Journalistiek een klacht in over een kritisch artikel dat Frits Abrahams over hem had geschreven. De Raad verklaarde de klacht ongegrond.[1][2]

Veldman overleed op 89-jarige leeftijd in zijn woonplaats Oms na een kort ziekbed, en werd gecremeerd. Hij had zeven kinderen. Zijn zoon Frans R. Veldman richtte in 1985 te Overasselt het Wetenschappelijk Instituut voor Haptonomie (W.I.H.) op.[3]