Fort Sanderbout

Fort Sanderbout, genoemd naar koning Zwentibold die ook wel "Sanderbout" genoemd werd, is vermoedelijk rond het jaar 1500 gebouwd en was oorspronkelijk een rondeel dat de stadswal en de Putpoort moest verdedigen tegen de vijand. Rond de vesting van Sittard waren meerdere bolwerken gesitueerd. In de tweede helft van de zestiende eeuw is het verdedigingswerk waarschijnlijk omgebouwd tot bastion. Aangenomen wordt dat het is gemoderniseerd door de Italiaan Maximilian Pasqualini of door zijn vader, Alessandro Pasqualini.

Fort Sanderbout was gelegen aan de buitenkant van de stadswal, binnen de gracht, en bestond uit een ondergronds gangenstelsel met twee kazematten die zicht hadden op het noordoosten en het zuidoosten. Het noordelijke van de twee met twee schietgaten is bewaard gebleven.

Na de verwoesting van Sittard in 1677 kwamen de vestingwerken buiten gebruik en werden rond het terrein volkstuinen gesitueerd. Kort na 1700 werd het terrein boven Fort Sanderbout aangewezen als begraafplaats voor de groeiende joodse bevolking in Sittard. In de jaren 50 van de 20e eeuw is deze begraafplaats weer geruimd.

Het beschadigde complex is in de twintigste eeuw grondig gerestaureerd.[1]

Van de Nederlandse steden wordt aangenomen dat Sittard op een versimpelde manier volgens de Dürermethode was versterkt.

Binnen in het voormalige bastion is tegenwoordig een permanente expositie gevestigd. Bovenop is in de jaren 60 van de 20e eeuw een parkje aangelegd.

Samen met de voormalige stadswal is Fort Sanderbout beschermd als rijksmonument.

• Geschiedenis van Sittard