Fine Gael

Toen ze niet langer aan de macht was, raakte de partij langzaam in verval. In het midden van de jaren zestig kwam ze met een nieuw beleidsbericht dat bekendstaat als The Just Society, met daarin beleidsregels die zijn gebaseerd op sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. In de verkiezingen van 1966 werd de jonge Fine Gael presidentskandidaat Tom O'Higgins bijna (1% tekort) verkozen, en zou daarmee de vrijwel onverslaanbaar lijkende Eamon de Valera vervangen.

Na een onderbreking van 16 jaar kwam Fine Gael opnieuw aan de macht in een nationale coalitie met Labour, onder het leiderschap van Fine Gaels Liam Cosgrave, de zoon van W.T. Cosgrave. Deze regering wordt over het algemeen gezien als een goede, maar een die geplaagd werd door problemen. Sommige daarvan buiten haar eigen schuld (de oliecrisis), maar andere over zichzelf afgeroepen zoals de gemene mondelinge aanval op President Ó Dalaigh door de Minister voor Defensie, Patrick Donegan, waarin hij de president een "thundering disgrace" noemde. Het daaropvolgende aftreden van de president in 1976 was een zware slag voor de reputatie van de Nationale Coalitie. Het jaar erop leed de coalitie een verkiezingsnederlaag; Fianna Fáil won een meerderheid van 20 zetels. Dit was niet eerder voorkomen in de 148 zetels tellende Dáil.

Cosgrave trad terug als partijleider en werd opgevolgd door Garret FitzGerald, minister voor Buitenlandse Zaken in de Nationale Coalitie, en een van Ierlands populairste politici en zoon van Desmond FitzGerald, een Cumann na nGaedhael-Minister van Buitenlandse Zaken. FitzGerald verschoof de partij naar links, en voerde een liberaal beleid. Fine Gaels hernieuwde energie was zo zichtbaar dat de partij bij de algemene verkiezingen in 1982 de partij in de Dáil nog maar 5 zetels minder had dan Fianna Fáil, en groter was in de Oireachtas (beide huizen van het parlement samen). FitzGerald stond aan het hoofd van drie regeringen: 1981-februari 1982, 1982-1987, en een korte tijd in een minderheidskabinet nadat Labour zich had teruggetrokken uit de vorige coalitie. Bij de verkiezingen van 1987 werd de partij echter weer verslagen. FitzGerald trad af, en oud-minister van Financiën Alan Dukes nam zijn plaats in.

Na een hoogtepunt in de jaren tachtig viel Fine Gael eerst langzaam, en daarna snel terug. In 1990 werd hun presidentskandidaat (Austin Currie) derde in de verkiezingen.

In 1989 schreef Fianna Fáil geschiedenis door een van zijn 'kernprincipes' los te laten: de tegenstand tegen een coalitie. Na in de verkiezingen van 1987 en 1989 geen algehele meerderheid te hebben gewonnen, ging de partij een coalitie aan met de Progressive Democrats. Critici zeiden dat Fine Gael geïsoleerd zou achterblijven en Fianna Fáil nu in de positie was om tot in lengte van dagen met de steun van wisselde coalitiegenoten aan de macht te blijven. Dit leek inderdaad het geval toen na de verkiezingen van 1992 Fianna Fáil de Progressive Democrats inruilde voor de Irish Labour Party. Deze coalitie viel in 1994 echter uit elkaar, waardoor aanvoerder John Bruton zowel Taoiseach als regeringsleider van een regenboogcoalitie met Fine Gael, Labour en Democratic Left [????]. De partij werd echter verslagen bij de verkiezingen van 1997, waarna Fianna Fáile en de Progressive Democrats een nieuwe coalitie vormden tussen onder aanvoering van Bertie Ahern.

De partij werd bekritiseerd vanwege Brutons stijl van leiderschap en schoof hem in 2001 aan de kant. Ze zette oud-minister Michael Noonan - in haar ogen de 'ideale kandidaat' - aan het roer, met ex-minister Jim Mitchell als tweede man. Maar de ideale kandidaat kon niet aan de verwachtingen voldoen en Fine Gael leed haar grootste verkiezingsnederlaag bij de verkiezingen van 2002. Het aantal zetels verminderde van 54 naar 31. Noonan trad af op de avond dat de uitslag bekend werd gemaakt en Enda Kenny (minister onder Bruton) werd partijleider.

Op zaterdag 26 februari 2011 eiste Fine Gael in de parlementsverkiezingen de overwinning op met 36,1% procent van de stemmen.[1] Premier Brian Cowen heeft de verkiezingsnederlaag van zijn partij Fianna Fáil toegegeven.