Filipijnse jaarvogel

Een mannetje kan inclusief staart zo'n 77,5 centimeter worden met een vleugellengte van 33 centimeter. Een vrouwtje wordt zo'n 68,5 centimeter met een vleugellengte van 31 centimeter. Er is meer verschil tussen mannetje en vrouwtje. Bij het mannetje zijn de kruin en bovenkant van de nek donkerroodachtig bruin. De rest van de kop, de nek, de hals en de bovenkant van de borst zijn licht goudgeel. Dit verloopt van licht bij de kop en hals tot wat donkerder onderaan. De rug en vleugels zijn zwart met een groene gloed erdoorheen. De staart is weer licht goudgeel met aan het eind een zwarte band. De borst en buik zijn ook zwart. Het vrouwtje heeft een geheel zwarte kop en nek. Juvenielen zijn wat lichter van kleur dan de volwassen exemplaren.

De Filipijnse jaarvogel is net als alle neushoornvogels een luidruchtige vogel die in groepjes leeft.

De Filipijnse jaarvogels paren meestal van maart tot en met mei en maken gebruik van gaten in bomen voor het maken van een nest. Het mannetje zorgt voor het eten terwijl het vrouwtje in het nest ingebouwd zit.

De Filipijnse jaarvogel komt tegenwoordig alleen nog voor in de ongerept regenwoud tot zo'n 1200 meter hoogte op de eilanden Camiguin, Dinagat en Mindanao in het zuiden van de Filipijnen.

De Filipijnse jaarvogel heeft een beperkt verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven aanwezig. De grootte van de populatie was in 2012 (nog) niet gekwantificeerd. Het leefgebied wordt aangetast door ontbossing waarbij natuurlijk bos wordt omgezet in gebied voor agrarisch gebruik en menselijke bewoning. Daarnaast is er jacht op deze vogel en (illegale) vangst voor de handel. Om deze redenen staat deze soort als gevoelig op de Rode Lijst van de IUCN.[1]