Fernand Brulez
Fernand (Ferdinand) Brulez (Blankenberge, 13 april 1887 - Den Haag, 25 april 1976) was een activist en lid van de Raad van Vlaanderen. Hij was een broer van Raymond Brulez en van Lucien Brulez.
Levensloop
Na middelbare studies aan het koninklijk atheneum in Brugge, promoveerde Brulez in Gent tot technisch ingenieur, later tot burgerlijk ingenieur (1909). Hij werd benoemd bij de Regie van Telefonie en Telegrafie in Gent.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd hij activist, meer bepaald bij Jong-Vlaanderen. In 1915 werd hij lid van het landelijk comité van Jong-Vlaanderen en het jaar daarop van de 'Middenraad' van de beweging, die echter op een mislukking uitdraaide. In september 1916 werd hij tot hoogleraar benoemd in de vernederlandste Gentse universiteit. Hij werkte ook mee aan de Hogeschooluitbreiding, die een activistisch initiatief was.
Hij werd lid van de in februari 1917 gestichte Raad van Vlaanderen. In maart 1918 werd hij gevolmachtigde voor Post, Telefonie en Telegrafie en in september 1918 tot zaakgelastigde bij de Raad van Vlaanderen voor dezelfde activiteiten. Dat jaar trok hij, samen met vier andere professoren, door Duitsland om er in intellectuele kringen informatie te gaan geven over de 'Vlaamse Zaak'.
In november 1918 vluchtte hij naar Nederland. Hij werd bij verstek veroordeeld tot levenslange hechtenis. Vanaf 1919 werkte hij als ingenieur in Nederlands-Indië en bracht er de eerste draadloze telefoonlijn aan tussen Java en Europa.
Hij bleef nadien in Den Haag wonen en overleed er op negenentachtigjarige leeftijd.
Literatuur
- A. L. FAINGNAERT, ''Verraad of zelfverdediging?, 1933.
- E. DE BOEVE, Het Jong-Vlaamse activisme in Gent (1914-1918), licentiaatsverhandeling (RUG (onuitgegeven)), 1982.
- Daniel VANACKER, Het aktivistisch avontuur, 1991.
- Karen VAN HOORYCK, Ferdinand Brulez, in: Nieuwe encyclopedie van de Vlaamse Beweging, Tielt, 1998.