FN FAL

Op het FAL-geweer was in de periode 1973-1976 in het Nederlands Leger een volledig infraroodsysteem geïmplenteerd. Een IR-schutter had daarvoor een ijzeren kist, waarin een verstraler, IR-kijker, kabels en accu aanwezig waren. De kijker was afgeschermd aan de voorkant om instraling van daglicht te verhinderen. In de kijker zat geen draadkruis, maar een groen verticaal streepje dat als korrel diende. Men kon het systeem actief en passief gebruiken. Bij passief IR wordt alleen de kijker gebruikt zonder de verstraler. Inkomend licht werd door de schutter waargenomen. Voordeel was, dat ontdekking van de schutter onmogelijk was, terwijl in de actieve status de verstraler de plaats van de schutter kon verraden (door IR apparatuur van de vijand). Door deze IR-technologie was men in staat om nauwkeurig doelen te raken bij nacht. Nadeel van de IR-apparatuur was het gewicht, de schadegevoeligheid en het feit dat bij mist of regen het zicht met de infraroodapparatuur slecht was.

Later werd er bij de Nederlandse krijgsmacht een helderheidsversterker ingevoerd voor het schieten bij verminderd zicht. Het principe van de helderheidsversterker (officieel bij de Koninklijke Landmacht bekend als "Beeldversterker, nachtzien, type GK4MC") is gebaseerd op het versterken van het restlicht van bijvoorbeeld maan en sterren.

De Schutter Lange Afstand (SLA) had een telescoop (bij de Koninklijke Landmacht officieel bekend als "Kijker Richt Recht AI62") op de FAL, waarin een onderverdeeld draadkruis te zien was. Door gebruik van telescopische richtmiddelen werd het effectieve nuttige bereik uitgebreid van 500 meter tot 800 meter.

• De draagriem werd vastgemaakt aan de eerste en onderste kordonbeugel.

• De rode mondingsstop moest op de schiettap annex vlamdemper worden geschroefd en was nodig als terugstootversterker bij gebruik van losse munitie tijdens oefeningen.

Voor de FN FAL zijn er twee soorten bajonetten. Voor de eerste modellen die geen mondingsvlamdemper was er een ‘traditioneel’ model bajonet. Daarvan waren er 2 versies:

• Type A
• Type B met een korter blad en een grotere loopring dan type A.

Toen de NAVO begin jaren ’60 standaardiseerde op de 22mm geweergranaat werden latere FAL-geweren standaard uitgerust met een 22mm schiettap annex vlamdemper.[1][2]) De type A en B bajonetten pasten niet op wapens met een schiettap annex vlamdemper. Daarom werd er een ander soort bajonet ontwikkeld:

• Type C, Dit type had een sokkelbevestiging die past over de schiettap annex vlamdemper. In het holle heft (de “sokkel”) zijn vier sleuven aangebracht die op lijn komen te liggen met de sleuven in de schiettap annex vlamdemper. Het heft was bijna even lang als de kling[3]. Een eenvoudige veervergrendeling aan de achterkant van het heft vergrendelde de bajonet op het geweer.[4] De kling[3] had een halfcirkelvormig profiel, vlak aan de bovenzijde en rond aan de onderzijde. Type C was eenvoudig te produceren, en was bij vele krijgsmachten in gebruik (o.a. België en Nederland).[4] De gehele bajonet is gemaakt uit één stuk staal. Het heft en de eerste centimeter van de kling[3] zijn zwart gespoten terwijl de rest van de kling[3] legergroen gefosfateerd is. Latere modellen zijn gegoten. De lengte is 290 mm, waarvan de kling[3] 170 mm lang is.

Voor alle types werd oorspronkelijk een metalen schede gebruikt, later ook plastic, met bv een webbing lus of een US M1910 ophangbeugel voor bevestiging aan de koppel.

In Nederland werd een schede met een webbing strook met aan het eind een US M1910 ophangbeugel gebruikt. De strook zat met twee klinknagels vast aan de schede, en was voorzien van een riempje met drukknoop om de bajonet op zijn plaats te houden.[4]