Escargot

Bepaalde soorten slakken kunnen worden gekweekt om als voedsel te dienen. Ze zijn pas geschikt voor consumptie als de darmkanalen schoon zijn en geen zandkorrels of andere ongewenste inhoud meer bevatten. Dit kan bijvoorbeeld door het voeren van meel, dat de lediging van het darmkanaal stimuleert, waarna ze enkele dagen geen voer meer krijgen. Als de slakken helemaal leeg zijn, trekken ze zich terug, sluiten ze hun huisje af en zijn ze geschikt voor consumptie.[1]

Escargots zijn meestal een voorgerecht, en worden over het algemeen gegeten met (stok)brood. Vaak zijn allerlei kruiden aan de slak toegevoegd, waarbij een kruidenboter van knoflook en peterselie het meest gebruikt wordt. Dit wordt meestal in de opening van het huisje gesmeerd. De slakken worden met de opening van het huisje naar boven op een bakplaat gelegd en moeten dan enkele minuten worden verhit. De slak wordt als het ware in het eigen huisje gefrituurd. Slakken bevatten naar schatting 15% proteïne, 2.4% vet en ruim 80% water.

Escargots eet men met een typische 'slakkentang' en een smalle vork om het vlees te uit de slak te krijgen. Ook kan er een speciaal bordje worden gebruikt met kuiltjes waarin de slakken gelegd kunnen worden. Zodoende kunnen ze niet van het bord vallen.

Er zijn ongeveer twintig Europese slakkensoorten die worden gegeten in restaurants en ze worden gezien als een delicatesse. Er zijn echter veel meer soorten die het restaurant nooit halen omdat dat commercieel niet interessant is maar die wel door veel mensen gegeten worden (meestal zelf 'gevangen').

Met name in Frankrijk is de wijngaardslak zeer populair op de menukaart. In landen als Servië, Bosnië, Montenegro, Roemenië, Bulgarije, Macedonië en Kroatië worden tegenwoordig wijngaardslakken gekweekt voor de export. Door ontsnapping hebben enkele soorten zich buiten hun natuurlijke areaal verspreid waar zij zich vaak als een plaag ontwikkelen.

De meest gangbare slakken die worden geconsumeerd:

• de segrijnslak (petit-gris of gros-gris)
• de echte wijngaardslak
• Helix lucorum, ingevoerd uit de Balkan en Turkije

Hoewel de wijngaardslak officieel op de Nederlandse rode lijst staat vermeld, worden er toch escargots in de winkel te koop aangeboden. Dit is een donkerbruine variant, afkomstig uit Roemenië en Bulgarije, speciaal voor de Franse markt (en die van de Benelux) gekweekt. De schelpen worden los in zakken verpakt, de eetbare dieren ingeblikt.

In België worden vaak zogenaamde escargots aangeboden in kraampjes. Het gaat hier echter niet om escargots, maar om wulken of alikruik, dit zijn zeeslakken.

Uit archeologische opgravingen is gebleken dat slakken al in de prehistorie als voedsel dienden voor mensen.[2][3]

In het Oude Rome werden escargots gezien als voedsel voor de elite.

Zie de categorie Escargot van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.