Eric Whitacre

Whitacre speelde in de marching band van zijn high school. Ook speelde hij synthesizer in een jeugdige techno-popband. In de marching band van de University of Nevada kon hij niet verder meespelen, maar al spoedig ontdekte hij de klassieke muziek als zanger in het koor van de Universiteit van Nevada in Las Vegas bij een uitvoering van het Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart. Zijn studie muziek deed hij aan de Juilliard School of Music in New York, waar hij bij John Corigliano en David Diamond studeerde. Hij behaalde zijn Master of Music aldaar.

Zijn eerste compositie is Go, lovely, rose, uit 1991. Sindsdien heeft hij zijn eigen stijl gecreëerd, die door vakmensen als een fusie van klassieke en moderne muziek getypeerd wordt. Zijn werken voor koor werden op internationale festivals uitgevoerd, zoals in juli 2005 op het eerste International Eric Whitacre Choral Festival in het Sydney Opera House, in juni 2006 in de Verboden Stad in Peking en in juni 2007 in Venetië en in Florence, het tweede respectievelijk het derde festival. Het Sydney Opera House was ook de plaats voor het eerste Eric Whitacre Wind Symphony Festival.

Ook als dirigent is hij intussen veel gevraagd. Naast zijn optredens in 2005 en 2006 in Australië was hij ook in Japan, China, Singapore en meerdere landen in Europa actief. In Japan werd hij benoemd tot dirigent van het Narashino Wind Consortium. Hij is ook docent op workshops aan vele Amerikaanse universiteiten en colleges en in verschillende landen.

Samen met drie andere jonge componisten (Steven Bryant, Jonathan Newman en James Bonney) heeft hij het consortium BCM International opgericht, die de uitgave van de werken van deze componisten promoot.

Whitacre kreeg talrijke prijzen en onderscheidingen, waaronder de ASCAP Harold Arlen award, de Richard Rodgers Award, de Barlow International Composition Competition Award. Tegenwoordig woont hij met zijn echtgenote, de sopraan Hila Plitmann, en hun zoon in Los Angeles.

• (en) Whitacre’s webpagina