Engelram VII van Coucy

Engelram VII (?, 1340 - Bursa (Turkije), 18 februari 1397) was de laatste heer van Coucy en schoonzoon van koning Eduard III van Engeland.

Engelram VII erfde de titel van heer van Coucy toen zijn vader, Engelram VI van Coucy tijdens de Slag bij Crécy in 1346 sneuvelde. Zijn moeder, Catharina van Habsburg stierf in 1348 of 1349 door de pest. Coucy trok op vijftienjarige leeftijd voor het eerst ten strijde tegen Engeland. Op achttienjarige leeftijd was hij de aanvoerder van het adellijke leger dat met succes probeerde de Jacquerie neer te slaan.

In 1359 werd Engelram als gijzelaar naar Engeland gestuurd nadat de Engelsen koning Jan II van Frankrijk gevangen hadden genomen. Daar ontmoette hij koning Eduard III, en de koningsdochter Isabella van Engeland. In 1365 trouwden de twee in Engeland. Naast een grote bruidsschat kreeg Coucy ook de landen die zijn familie in Engeland bezat voor de Honderdjarige Oorlog terug. Engelram ontving van Eduard III ook het graafschap Soissons, omdat de graaf van Soissons, Gwijde II van Blois, die net als Engelram als gijzelaar in Engeland verbleef, zijn losgeld niet kon betalen. Het graafschap werd verkocht aan Eduard III die het daarna aan Engelram gaf. Later werd hij ook benoemd tot graaf van Bedford en ontving hij de bijbehorende landerijen.

In 1375 ontketende Engelram de zogenaamde Gugleroorlog door met 22.000 soldaten Zwitserland binnen te vallen, waar hij zich zonder militair succes maar louter door plunderingen wist te verrijken. In de laatste kruistocht tegen het Ottomaanse rijk werd Coucy bij de Slag bij Nicopolis gevangengenomen. Hij stierf in gevangenschap. Zijn landerijen vielen toe aan zijn dochter Maria, tot ze in 1400 door de kroon werden overgenomen.