Wilgengors

De vogel is 14 tot 15,5 cm lang. Het verenkleed van het mannetje in de broedtijd bestaat uit een kastanjebruine bovenzijde, borstband en kruin en een gele onderzijde en een zwarte kop en keel, donkerbruine vleugels en een bruinzwarte staart. Het vrouwtje heeft in het broedkleed een meer lichtere, geelbruine bovenzijde en kop. Eerste jaars vogels en vogels in winterkleed zijn minder geel en hebben een markante streping op de kop die bestaat uit een smalle lichte kruinstreep over het midden, aan beide zijden omzoomd door smalle donkere kruinstrepen, daaronder een brede lichte wenkbrauwstreep en een smalle donkere oogstreep achter het oog. Verder zijn twee lichte strepen op de rug kenmerkend in het winterkleed.[2]

De soort telt twee ondersoorten:

• E. a. aureola: van oostelijk Europa tot oostelijk Siberië en zuidelijk tot Kazachstan en centraal Mongolië.
• E. a. ornata: van het zuidelijke deel van Centraal-Siberië en noordoostelijk Mongolië tot zuidoostelijk Siberië, Japan en noordoostelijk China.

De vogel broedt in open bossen met struiken, op moerassig terrein en weilanden met bomen en struiken, vooral wilgen en berken, nabij water. In de winter komt deze gors voor in grote groepen die foerageren in cultuurland zoals rijstvelden en rietvelden.[2][1]

De grootte van de populatie werd in 2013 door BirdLife International geschat op 60 tot 300 duizend individuen en de populatie-aantallen nemen af door grootschalige vangsten in de overwinteringsgebieden en mogelijk door veranderingen in de wijze van rijstbouw. De Europese populatie telt 120-600 volwassen dieren. Om deze redenen staat deze soort sinds 2017 als ernstig bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]