Dorothy Hale

Onder Hales minnaars treffen we Constantin Alajalov aan, een bekende New Yorkse illustrator, alsmede Russell Davenport, een - getrouwde - schrijver voor de New York Times en Isamu Noguchi, een beeldhouwer en ontwerper.

In 1937 had Hale een serieuze romance met Harry Hopkins, een belangrijke adviseur van president Franklin D. Roosevelt.[3] Met een huwelijk in het vooruitzicht verhuisde Hale naar een appartement op stand, in het Hampshire House, een 27 verdiepingen tellend gebouw aan de zuidrand van Central Park, en begon ze aan een uitzet te werken. Hopkins verbrak echter abrupt de relatie, volgens Luce vanwege kritiek uit het Witte Huis.[4] De roddelpers, die de verlovingsgeruchten had aangewakkerd, bracht het bericht van de breuk met veel bombarie, hetgeen het leed voor Hale vergrootte.[3] Hopkins zou uiteindelijk trouwen met Lou Macy, een naaste medewerkster van Roosevelt.

In 1938 adviseerde een andere weldoener en afgewezen aanbidder, Bernard Baruch,[6] dat ze op 33-jarige leeftijd te oud was voor een toneelcarrière en dat ze maar op zoek moest naar een rijke echtgenoot.[4][7] Baruch gaf haar zelfs duizend dollar met de instructie "...er een jurk van te kopen die glamoureus genoeg is om er een echtgenoot mee aan de haak te slaan".[3][4]

De avond van haar dood organiseerde Hale een kleine bijeenkomst voor enkele vrienden, die ze had verteld dat ze op een lange reis zou gaan en dat ze een afscheidsfeestje wilde houden.[2][4] Onder de gasten op dit "laatste feestje" bevonden zich mevr. Brock Pemberton; de Italiaanse prins Del Drago ; schilderes Dorothy Swinburne; en Margaret Case, de dochter van de Vogue-redacteur Frank Case).[2] Na het feestje bezocht Hale nog een theaterstuk, Oscar Wilde, in het gezelschap van het echtpaar J.P. Morgan.[2] Na het theaterbezoek keerde Hale omstreeks 01:15 terug naar haar huis, een eenkamerwoning met kitchenette op de 16e verdieping van het Hampshire House appartementencomplex, terwijl een groot aantal van haar vrienden doorfeestte in de 21 Club. Het lijkt erop dat ze de daaropvolgende uren aan haar typemachine doorbracht om afscheidsbrieven te sturen aan haar vrienden. In de brief aan Baruch betoonde ze spijt zijn advies niet te hebben opgevolgd;[6] In een brief aan haar advocaat liet ze instructies na omtrent de afhandeling van haar begrafenis en bezittingen.

Op 21 oktober 1938, om 05:15, sprong Hale uit het raam van haar appartement. Toen ze gevonden werd, droeg ze nog steeds haar favoriete Madame X zwartfluwelen femme fatale jurk met een corsage van gele roosjes.[7]

Alhoewel er in de New York Times een artikel verscheen over haar dood[2], meende Hopkins dat Baruch zijn invloed had aangewend om de berichtgeving enigszins te temperen en zijn betrokkenheid met het incident te verhullen.[6]

Hales vriendin Clare Booth Luce, een fervent bewonderaar van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo, gaf deze vrijwel onmiddellijk opdracht een recuerdo schilderij van hun gezamenlijke vriendin te maken, opdat, in Kahlo's woorden, "haar leven niet vergeten zou worden".[3] Luce dacht dat een recuerdo een soort geïdealiseerd portret ter nagedachtenis was, en verwachtte ongetwijfeld een conventioneel schilderij dat niet zou misstaan boven de open haard voor de 400 dollar die ze ervoor uittrok. Nadat het schilderij eerst in maart 1939 in Parijs was tentoongesteld, kwam het voltooide schilderij in augustus 1939 bij Luce aan. Luce claimde dermate geschokt te zijn door de afbeelding dat ze nagenoeg "van haar stokje ging".[3][4] Wat Kahlo had geschilderd was een uiterst plastisch beeldverhaal (retablo) met alle expliciete details van Hales zelfmoord: Hale is afgebeeld terwijl ze op het balkon staat, in haar val, en in een plas bloed op het trottoir voor het gebouw.[8] Luce was dermate geschokt en gekwetst dat ze overwoog het schilderij te vernietigen; ze beperkte zich ertoe het deel van het onderschrift dat haar naam vermeldde te laten overschilderen.[3] Ze verpakte het schilderij vervolgens in een krat en liet het opslaan door haar vriend Frank Crowninshield, maar werd er decennia later weer mee geconfronteerd toen de erfgenamen van Crowninshield het in een opslag ontdekten.[4] Vervolgens schonk ze het schilderij anoniem aan het Phoenix Art Museum, hoewel later duidelijk werd dat het een donatie van Luce betrof. Het schilderij is nog steeds eigendom van het museum, maar reist vaak rond met tentoonstellingen van Kahlo's werk.