Dominic Raab

In 2010 werd Raab met een ruime meerderheid (59% van de stemmen) gekozen als parlementslid in het veilig conservatieve district Esher and Walton in Surrey.[6] Raab woont in Thames Ditton, onderdeel van zijn district. Sinds zijn verkiezing maakte hij zich sterk voor lokale diensten in Elmbridge, meer democratie in het bestuur van lokale ziekenhuizen in zijn district en meer zichtbare politie-aanwezigheid.[7]

In het Huis van Afgevaardigden bekritiseerde hij de regering vanwege haar keus om deel te nemen aan de EU-richtlijn voor het Europees onderzoeksbevel in strafzaken.[8] Hij maakte zich met succes sterk voor een evaluatie van de positievediscriminatieregels bij het ministerie van Buitenlandse Zaken, door te beweren dat blanke mannen uitgesloten waren, tenzij ze een achtergrond met een laag inkomen hadden.[9][10][11]

In 2011 werd Raab door The Spectator uitgeroepen tot 'nieuwkomer van het jaar' bij de Parliamentary Awards.[12]

In januari 2011 richtte Raab zijn pijlen op geslachtsdiscriminatie tegen mannen en jongens, waaronder bij het recht op ouderschapsverlof, in het onderwijs en hoe vaders zouden worden genegeerd in scheidingszaken. Hij stelde dat "van de wieg tot het graf, mannen aan het kortste eind trekken. Mannen draaien meer uren op het werk, gaan eerder dood maar gaan later met pensioen dan vrouwen".[noot 1][13][14] Hij werd hierop door de toenmalige minister voor Vrouwen en Gelijkheden Theresa May tijdens een debat in het parlement bekritiseerd op zijn obnoxious bigots opmerking, maar ze was het met zijn specifieke voorstel over vaderschapsverlof eens.[15][16][17]. In 2013 bepleitte Raab de afschaffing van het Britse Equalities Office dat in zijn woorden ''nutteloos'' (oorspronkelijk: pointless) was, veel geld kostte en bureaucratie en regelzucht vergrootte.[18]

In april 2011 bracht hij een - uiteindelijk niet aangenomen - initiatiefwetsvoorstel dat zou eisen dat bij stakingsstemmingen voor de nooddiensten een absolute meerderheid van de vakbondsleden nodig was.[19][20]

Raab in 2012

Op 7 maart 2012 opende Raab een debat in het Lagerhuis over Sergei Magnitsky en mensenrechtenschendingen, waarbij hij de regering opriep om met regelgeving te komen met als doel sancties op te leggen tegen mensenrechtenschenders. De motie werd breed gesteund en unaniem aangenomen.[21][22]

In september 2012 werd bericht dat hij voor een positie als Lord Commissioner of the Treasury zou hebben bedankt.[23]

Raab werd zonder problemen bij de Britse Lagerhuisverkiezingen van 7 mei 2015 herkozen.[24] Vervolgens werd hij aangesteld als Parliamentary Under Secretary of State at the Ministry of Justice onder minister Michael Gove, verantwoordelijk voor vragen over mensenrechten.[25]

Na de interne wijzigingen in het kabinet van Theresa May verloor hij zijn positie en keerde hij terug naar de achterste bankjes in het Huis van Afgevaardigden als gewoon parlementslid.

Op 3 november 2016 stelde Raab, na een beslissing van het Britse hooggerechtshof, dat het parlement moest stemmen over de intentieverklaring van de regering om de Europese Unie te verlaten, dat het Britse volk in het referendum eerder dat jaar "een duidelijk mandaat had afgegeven voor de regering om de Europese Unie te verlaten, en terug de controle te nemen over haar grenzen, wetten, geld en handel. Het is teleurstellend dat het hof vandaag heeft besloten hun beslissing te negeren."[noot 2] Hij stelde vervolgens dat de beslissing een "duidelijke poging was om Brexit tegen te houden, door mensen die hun contact met het land verloren hadden, en weigeren het besluit te accepteren. Echter, de beslissing om de Europese Unie te verlaten was duidelijk en ze moeten niet proberen het tegen te houden."[noot 3][26]

Na de Britse Lagerhuisverkiezingen 2017 werd Raad benoemd tot junior minister voor het gerecht en justitie (Minister of State for Courts and Justice). In januari 2018 volgde nog een herrangschikking van het kabinet, en verhuisde Raab naar het ministerie voor huisvesting, gemeenschappen en lokaal bestuur.[11]

Eind oktober 2017 kwam een dossier over interne aanklachten van voornamelijk seksuele aard tegen tientallen conservatieve parlementsleden beschikbaar voor parlementsleden en journalisten.[27] Raab schreef hierover dat zijn vermelding hierin een valse aanklacht betrof.[28]

In 2018 stelde Raab dat immigratie verantwoordelijk was voor een stijging van de huizenprijzen van 'iets van 20%' over de afgelopen 25 jaar.[29] De UK Statistics Authority vroeg hem zijn bewijs hiervoor te publiceren. Een document dat was uitgebracht door zijn eigen ministerie toont dat de bewering was gebaseerd op een achterhaald model dat nooit bedoeld was voor dit soort analyse.[30]

Op 9 juli 2018 werd Raab na het vertrek van David Davis benoemd tot minister verantwoordelijk voor de uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie (Secretary of State for Exiting the European Union).[3][4][31] Hij leverde zijn portefeuille in op 15 november, uit onvrede met het bereikte Brexitakkoord.[32][33] Hij werd opgevolgd door Stephen Barclay.

Op 24 mei 2019 maakte premier Theresa May haar aftreden bekend als leider van de Conservative Party. Raab was een van de conservatieve politici die gekozen wilden worden als nieuwe leider van die partij én dientengevolge als de volgende premier van het Verenigd Koninkrijk. Bij de stemronde van 18 juni 2019 kwam Raab stemmen tekort en viel hij af als kandidaat.[34]

Na zijn aantreden als premier van het Verenigd Koninkrijk op 24 juli 2019 benoemde Boris Johnson Raab tot minister van Buitenlandse Zaken.[5] In 2020, tijdens de crisis omtrent het covid-19 (corona) virus, werd Boris Johnson opgenomen op de intensive care. Raab, als designated survivor, nam vanaf 6 april 2020 de taken van de premier waar.

• (2009) The Assault on Liberty – What Went Wrong with Rights, een boek.[35]
• (2010) Fight Terror, Defend Freedom, een pamflet.[36]
• (2011) Control orders are a sideshow, een artikel in The Guardian.[37]
• (2011) Strasbourg in the Dock, een pamflet met denktank Civitas.[38]

• (2011) Tick the double standards box now, een artikel in The Sunday Times over de Equality Act.[39]
• (2012) Unleashing the British Underdog: 10 Bets on the Little Guy, een pamflet met het Centre for Policy Studies.[40]

• (2011) After the Coalition, een boek samen met vier andere parlementsleden. Raabs bijdrage richtte zich op het buitenlands beleid.[41]
• (2011) Escaping the Strait Jacket – Ten Regulatory Reforms to Create Jobs, een pamflet met het Centre for Policy Studies.[42]
• (2012) Britannia Unchained, een boek over diverse beleidsterreinen.