Diego Ramírezeilanden

De eilandengroep bestaat uit 16 eilanden: een noordelijke groep van 6 eilandjes en een zuidelijke groep van 10 eilandjes. De twee grootste eilanden, Isla Bartolomé en Isla Gonzalo liggen beide in de zuidelijke groep. Hoewel men vaak de Kaap Hoorn als zuidelijkste punt van Zuid-Amerika beschouwt, zijn de Diego Ramírezeilanden – nog preciezer, is Islote Águila – daadwerkelijk het zuidelijkste punt.

De eilandengroep behoort tot de gemeente Cabo de Hornos, in de regio Magallanes y la Antártica Chilena in Chili en het hoogste punt van de eilanden is 179 meter hoog. De eilanden zijn onbewoond, maar wordt wel gebruikt als een (weer)station van de Chileense Marine.

De eilanden hebben warme winters en prille zomers. De maximumtemperatuur op de eilanden zal vrijwel nooit boven de 15°C uitstijgen. In januari is de temperatuur gemiddeld het hoogst, 14.7°C en in juli het laagst, -1.1°C. De eilanden hebben een gemiddelde temperatuur van 5.2°C. Er valt in de Diego Ramírezeilanden jaarlijks gemiddeld 1360 mm regen. In maart valt er de meeste en in oktober de minste regen.

De eilanden werden voor het eerst gezien op 12 februari 1619 tijdens een ontdekkingsreis geleid door Filips III van Spanje. Diego Ramírez de Arellano, een Spaanse matroos, kreeg van Filips III de leiding over de reis, omdat hijzelf in Spanje achterbleef. Onder zijn leiding ontdekten de Spanjaarden de eilanden. De eilanden waren op dat moment, 156 jaar lang, het zuidelijkste punt dat de Europeanen ooit hebben gevonden, totdat de Zuidelijke Sandwicheilanden werden ontdekt.

In 1892 hadden de Chilenen de macht over de eilanden en ze verhuurden de eilanden aan Pedro Pablo Benavides. Hij mocht hier een visserij gaan oprichten, maar moest wel een vuurtoren, een school en een haven bouwen. Deze werden later afgebroken.

• 
  Diego Ramírezeilanden
• 
  Het station van de Chileense Marine

Zie de categorie Diego_Ramirez_Islands van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.