Dertien koloniën

De dertien koloniën (Engels: Thirteen Colonies) waren de Britse koloniën aan de oostkust van Noord-Amerika die in 1775 in opstand kwamen en op 4 juli 1776 hun onafhankelijkheid uitriepen als de Verenigde Staten van Amerika. De dertien strepen van de vlag van de Verenigde Staten symboliseren deze dertien koloniën.

Kaart van de dertien koloniën (lichtgeel) in 1775.

De dertien koloniën werden gevestigd tussen 1607 (Virginia) en 1733 (Georgia). Na de onafhankelijksverklaring vormden de dertien koloniën de eerste dertien staten van de VS.

Deze koloniën verschilden nogal van elkaar, zowel door de geografische ligging als door de heersende opvattingen. In het algemeen kunnen in de 18e eeuw drie groepen worden onderscheiden:

1. In het noorden, in New England, lagen vrij onvruchtbare, rotsachtige gebieden. Daar bloeide de nijverheid en visserij en werd er vooral handel gedreven. De puriteinse, calvinistische waarden overheersten.
2. Ten zuiden van New England lagen streken met meer variatie. New York, New Jersey en Pennsylvania waren kosmopolitischer dan de meer noordelijk gelegen gewesten. New York was als smeltkroes van allerlei natiën vooral een handelsstad en vandaar ook veel losser dan Boston dat noordelijker lag. Philadelphia was in de 18e eeuw de grootste stad van de Engelse koloniën.
3. Een derde groep koloniën strekte zich ten zuiden van New York en Pennsylvanië uit. Het waren agrarische, vruchtbare gebieden die rijst, indigo, tabak en andere gewassen teelden. De plantages die door Afrikaanse slaven werden bewerkt lagen meer in de kuststreken en werden geleid door aristocratische families. Meer landinwaarts, tegen het gebergte, woonden en werkten vrije boeren met een meer democratische instelling.

Hoe belangrijk deze verschillen politiek gezien ook waren in de 18e eeuw, geleidelijk aan werden ze in de loop van de 19e en vooral de 20e eeuw afgezwakt en genivelleerd.