Delphine Seyrig

Ze was een dochter van de archeoloog Henri Seyrig en Hermine de Saussure en een zus van componist Francis Seyrig. Ze groeide op in Libanon en verhuisde op haar tiende met het gezin naar New York. Toen haar ouders terugkeerden naar Libanon, stuurden zij haar van 1947 tot 1950 naar Le Collège-Lycée Cévenol International in Haute-Loire.

Na haar studie in komedie maakte ze haar debuut in 1952 in het Centre dramatique de l’Est. Vanaf 1954 speelde ze enige tijd voor het stadstoneel van Saint-Étienne, waar ze succes had met De meeuw van Tsjechov. In de televisieserie Sherlock Holmes uit 1954 speelde ze een gastrol.

In 1956 keerde ze korte tijd terug naar New York waar ze zich verder in het acteursvak schoolde. Daar speelde ze in 1958 ook haar eerste filmrol, in de korte film Pull My Daisy. Daarna keerde ze weer terug naar Frankrijk.

Nog relatief onbekend speelde ze de hoofdrol in de films L'Année dernière à Marienbad en Muriel ou le Temps d'un retour, beide van Alain Resnais. Ze was toonaangevend voor de toen opkomende filmstijl Nouvelle vague.

Luis Buñuel gaf haar een rol in zijn films Le Charme discret de la bourgeoisie en La Voie lactée. Voor François Truffaut speelde ze in Baisers volés en voor Fred Zinnemann in The Day of the Jackal.

Voor haar rol in Muriel ou le Temps d'un retour uit 1963 werd ze op het filmfestival van Venetië bekroond. In 1976 ontving ze een César voor Beste actrice voor haar rol in India Song en in 1978 voor haar rol in Repérages.

Haar grafsteen op het Cimetière du Montparnasse in Parijs

In 1990 overleed ze aan longkanker in Parijs. Daar ligt ze begraven op het Cimetière du Montparnasse

• 1975: Maso et Miso vont en bateau
• 1976: Scum Manifesto
• 1981: Sois belle et tais-toi

Zie de categorie Delphine Seyrig van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.