Deense muziek

De Deense muziek vindt haar eerste geschiedkundige bron in de germaanse lures die in Denemarken en Noord-Duitsland voorkwamen, en die terug te voeren zijn tot de periode van de 16e tot de 6e eeuw voor Christus.

Uit de 12e eeuw zijn Deense hymnes en sequenzen overgeleverd, maar van meer belang zijn de tot 1250 teruggaande epische volksliederen (ballades), die grotendeels mondeling overgeleverd werden.

In de latere eeuwen werd de muziekstijl voornamelijk bepaald door buitenlandse musici die aan het Deense hof werkten, zoals de Nederlander Adrianus Petit Coclico (tussen 1556 en 1562), de Brit John Dowland (tussen 1598 en 1606) en Heinrich Schütz (tussen 1633 en 1644). De bekendste Deense musicus uit deze vroege barokperiode is Mogens Pederson (ca. 1585-1623), die rond 1620 onder andere vijfstemmige missen en motetten schreef. Een bekend Deens-Duits organist was Dietrich Buxtehude, die in 1657 in Hãlsingborg en in 1660 in Helsingør werkte.

Deense opera-uitvoeringen worden sinds midden 17e eeuw voornamelijk door de Italiaanse en Duitse muzieksmaak en -stijl gedicteerd. Als koninklijk kapelmeester werkten in Kopenhagen onder anderen R. Keiser (1722), J.A. Scheibe (1744-1748), G. Sarti (1755-1775) en J.A.P. Schulz (1787-1795). Deze laatste was van belang omdat zijn leerling Ch.E.F. Weyse was, die op zijn beurt vele Deense componisten opleidde, onder wie J.P.E. Hartmann, zelf mentor van onder anderen Carl Nielsen, Victor Bendix, Asger Hamerik, August Enna en Otto Malling.

De internationaal bekendste Deense componisten zijn (naast Buxtehude) vooral Hartmanns schoonzoon Niels W. Gade en Carl Nielsen. Ook voor het werk van Rued Langgaard groeit de belangstelling sterk. In de 21e eeuw is het vooral Hans Abrahamsen die ook buiten Scandinavië de aandacht trekt.