De Slenk (natuurreservaat)

In het Europees Natuurbeschermingsjaar 1970 zocht de afdeling Deventer van de Koninklijke Nederlandse Natuurhistorische Vereniging (KNNV), een organisatie wiens leden zich vooral bezighouden met natuurstudie, een object voor praktische natuurbescherming. Hun oog viel op dit onderdeel van het veel grotere landgoed. Begonnen werd met het rooien van de dominante begroeiing van Amerikaanse vogelkers. Nadat de potentiële kwaliteiten van het stukje landgoed duidelijker werden besloot de natuurwerkgroep in overleg met de eigenaar de laagte om te vormen tot beekdalreservaat. Vijfenveertig jaar later bestaat De Slenk uit schrale vochtige weiden van dotterbloemhooiland, een heideveldje, een poel en boomgroepen. Dit is bereikt door rigoureus verwijderen van vogelkers, berk en grove den. Stelselmatig weghalen van opslag en zaailingen maakte dat deze soorten zich niet opnieuw massaal vestigden. Het maai- en afvoerregime dat voor de grazige delen sinds tientallen jaren geldt zorgde voor een sterke verschaling die gunstig is voor de biodiversiteit. Door op de hogere delen van het gebied plaatselijk grond af te plaggen kreeg vegetatie van struikheide gelegenheid zich uit te breiden.[2]

Het resultaat is een gebied dat qua flora en fauna dat nog het meeste weg heeft van een uitgestrekte bosweide met witbolgrasland en dotterbloemgrasland. De afwisseling in terreingesteldheid; zand en leem, droog en nat, grasland en struweel met hier en daar een boom, biedt een grote variatie aan leefgebieden voor planten, insecten, zoogdieren en paddenstoelen. Vele soorten kunnen er een geschikte plek vinden. De afwisseling van terreintypen en de overgangen daartussen schiep de voorwaarde voor het bestaan van een soortenrijkdom die zich in loop van de jaren ontwikkeld heeft. In het aanwijzingsbesluit van de minister staat hierover vermeld:[1]

Plantensoorten die anno 2017 de aandacht trekken in De Slenk zijn onder meer addertong, grote keverorchis en wateraardbei en dubbelloof. Door de aanwezigheid van een populatie van de zeldzame en kwetsbare aardbeivlinder is het reservaat voor deze vlinder landelijk van belang. Bij het enige stukje loofbos voelt de kleine ijsvogelvlinder zich thuis. De levendbarende hagedis wordt met enige regelmaat gezien. Het gebied is verder rijk aan paddenstoelen, een typische soort die in het schrale grasland veel voorkomt is het felrode gewoon vuurzwammetje.

Het terreinbeheer is er op gericht de diversiteit die tot ontwikkeling is gekomen in stand te houden. Hoewel het gebied van oudsher grotendeels wordt omgeven door een veekering in de vorm van een houtwal met greppel wordt uit praktische en ecologische redenen niet gekozen voor begrazen. Het jaarlijks maaien van de graslanden wordt door IJssellandschap in eigenbeheer uitgevoerd. Om de verdrogingsproblematiek te verminderen is het door het gebied lopende watergangetje gedempt met fijn zand zodat kwel- en hemelwater langer aanwezig blijft.

Handmatig beheerwerk, zoals het verwijderen van opslag van bomen en struiken, wordt uitgevoerd door vrijwilligers. Werkzaamheden van grotere schaal zoals maaien en dergelijke worden steeds meer door gemechaniseerde professionelen overgenomen. Onderzoek naar de natuurontwikkeling is vanaf het ontstaan van het reservaat door leden van KNNV-Deventer gedaan. De uitkomsten laten zien of het beheer het gewenste resultaat heeft en dienen als leidraad voor de toekomst.

Het gebied zelf is niet toegankelijk voor bezoekers, maar een wandeling over het er langs liggende pad geeft een indruk van het geheel. Informatie ter plaatse wordt verstrekt door middel van een opgesteld paneel. Af en toe zijn er excursies door De Slenk.