David Hamilton

Hamilton groeide op in Londen. Zijn schoolopleiding werd onderbroken door de Tweede Wereldoorlog. Als evacué bracht hij enige tijd door op het platteland van Dorset, het rustige graafschap aan zee, dat steeds een inspiratiebron voor zijn werk gebleven is. Na de oorlog keerde Hamilton terug naar Londen om zijn studies architectuur en interieurdesign af te maken. Nadat hij daar zijn school had afgemaakt, vertrok hij naar Frankrijk, waar hij bleef wonen. Hamiltons artistieke begaafdheid kwam al snel aan het licht tijdens een baantje op een architectenbureau in Parijs.

Op twintigjarige leeftijd ging hij naar Parijs, waar hij bij het vrouwenblad ELLE werkte als grafisch ontwerper voor modefotograaf Peter Knapp. Nadat hij daar naam gemaakt had, werd hij door het Londense blad Queen weggekocht, waar hij artdirector werd. Al snel realiseerde Hamilton zich echter hoeveel hij van Parijs hield en keerde hij naar de stad terug. Hier werd hij de artdirector van Printemps, het grootste warenhuis van Parijs. Hamilton begon, terwijl hij daar nog in dienst was, zonder een gedegen vooropleiding commerciële foto's te maken van (gedeeltelijk) naakte tienermeisjes. De dromerige, korrelige stijl van zijn foto's bracht hem al spoedig succes en ze werden in verschillende toonaangevende bladen gepubliceerd. Het Franse fotomagazine Photo besteedde in 1970 in een van zijn edities twintig pagina's aan Hamiltons werk. Zijn foto's werden ook gebruikt voor een advertentiecampagne van Nina Ricci's parfum L'Air du Temps.[1] Al snel volgde het Franse fotoblad Zoom met een reportage van liefst 32 pagina's met Hamiltons foto's.[1]

Als model gebruikte hij veelal jongere tienermeisjes, met lang blond sluik haar en blauwe ogen, gefotografeerd met tegenlicht en in een slaapkamerachtige achtergrond met doorzichtige gordijnen. De foto's werden niet scherp, maar met een veelal blauwachtige waas afgebeeld die de naam Hamiltonwaas meekreeg.[2] Soms hadden de meisjes hoeden op of droegen ze bloemenjurken. Bloemen kwamen sowieso veel terug in zijn werk. Naar eigen zeggen waren zijn foto's een verbeelding van de in Frankrijk ontstane culturele term "jeune filles en fleurs".[1] De meisjes koos hij uit op straat, op exotische naturistenstranden (Tahiti, Hawaï, Guam, Bahama's, Malediven) of in zijn geliefkoosde Provence (Ramatuelle nabij Saint-Tropez), waar hij woonde.

Tegen het einde van de jaren zestig had Hamilton zijn typische romantisch-erotische stijl ontwikkeld. In de jaren zeventig en tachtig oogstte hij veel succes met tientallen fotoboeken en posters, die gezamenlijk een miljoenenoplage bereikten. Daarnaast regisseerde Hamilton vijf speelfilms, waarvan Bilitis uit 1977 de enige succesvolle was. Verder bleef Hamilton publiceren in tijdschriften zoals Playboy en Vogue en had hij tentoonstellingen in diverse gerenommeerde galerieën en musea. Zo belandde zijn oeuvre in de bibliotheek van het Amerikaanse congres, thuis bij de Deense koninklijke familie, in Carnegie Hall,[2] in het New Yorkse Guggenheim Museum en tijdens de ambtstermijn van Bill Clinton in het Witte Huis.[3]

In die jaren had Hamilton ook een appartement in New York.

Zijn softfocusstijl kwam rond 2003 weer in de mode in Vogue, ELLE en andere modebladen.

Hamilton verdeelde zijn tijd tussen Saint-Tropez en Parijs. In 2006 kwamen twee nieuwe boeken van hem uit: David Hamilton, een collectie foto's met onderschriften, en Erotic Tales, dat een aantal korte verhalen van Hamilton bevat.

Hamilton was aanvankelijk getrouwd met Mona Kristensen, zijn muze die model stond voor veel van zijn vroege fotoboeken; zij maakte haar filmdebuut in Bilitis. Later huwde hij met de Vlaamse Gertrude “Trui” Versyp, dochter van acteur Oswald Versyp, die hij als dertienjarig meisje had leren kennen op het strand van Saint-Tropez. Nadat ze tien jaar zijn model was geweest, huwde hij haar. Hun huwelijk hield slechts twee jaar stand, maar ze bleven goede contacten onderhouden.[4] Gertrude werkte daarna nog mee aan de vormgeving en lay-out van zijn fotoboeken, zoals Twenty five years of an artist (1992) en The Age of Innocence (1995) en assisteerde hem bij het rekruteren en selecteren van zijn modellen.[5]

Hamiltons foto's spelen al jarenlang een voorname rol in het debat over wat als kunst en wat als pornografie moet worden opgevat.[2] Eind jaren negentig werd er geprotesteerd, met name in de Verenigde Staten en in Engeland, tegen boekhandels die fotoboeken van Hamilton in voorraad hadden, maar uiteindelijk leidden deze protesten tot niets. In 2005 vonniste een Britse rechtbank zijn foto's als onbetamelijk en daarmee als onwettig.[2]

Op 17 november 2016 betichtte de Franse radiopresentatrice Flavie Flament Hamilton ervan haar op dertienjarige leeftijd tijdens een fotoshoot te hebben verkracht.[6] Ze had half oktober dat jaar een naar eigen zeggen autobiografische roman uitgebracht, waarin ze al schreef dat ze door een beroemde fotograaf verkracht was. De fotograaf werd in het boek niet met naam genoemd, maar op de kaft stond een van Hamiltons foto's afgedrukt met Flament als onderwerp. De schrijfster verklaarde dat ze met de aantijgingen naar Hamilton naar buiten was gekomen nadat drie andere vrouwen haar verteld hadden dat hun vrijwel hetzelfde was overkomen.[6][7] Hamilton bevestigde dat Flament voor hem model had gestaan, maar ontkende haar iets aangedaan te hebben en dreigde in het openbaar met gerechtelijke stappen.

Hamilton kwam op 25 november 2016 in zijn appartement in Parijs om het leven door zelfverstikking. Vermoed werd dat het ging om zelfmoord.[8]

• David HAMILTON: Twenty five years of an artist, Aurum Press Limited, London, 315 blz., ISBN 1-85410-266-4
• Philippe GAUTIER, Marc TAGGER: Interviews und Texte. In: David Hamilton. Seine besten Bilder. Marion von Schröder Verlag, München 1999, ISBN 3-547-73833-4.

Zie de categorie David Hamilton van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.