David Allan Coe

Begin 1970 bracht Coe zijn debuutalbum Penitentiary Blues uit, gevolgd door een toer met Grand Funk Railroad. In oktober 1971 tekende hij als exclusieve schrijver bij Pete en Rose Drake's uitgeverij Windows Publishing Company, Inc. in Nashville, waar hij bleef tot 1977. Hoewel hij een cult-aanhang ontwikkelde met zijn uitvoeringen, kon hij zich niet ontwikkelen met enig mainstream succes, maar andere artiesten bereikten de hitlijsten door nummers op te nemen die Coe had geschreven, waaronder Billie Jo Spears opname uit 1972 Souvenirs & California Mem'rys en Tanya Tucker's single Would You Lay With Me (In a Field of Stone) uit 1973 , wat een nummer één hit werd en verantwoordelijk voor het feit dat Coe een van de populairste songwriters van Nashville werd en Coe zelf had ondertekend bij Columbia Records. Coe nam zijn eigen versie op van het nummer Once Upon a Rhyme voor zijn tweede Columbia-album, uitgebracht in 1975.

AllMusic-schrijver Thom Jurek zei over het nummer: Het verbazingwekkende is dat beide versies definitief zijn. In tegenstelling tot Coe's eerste twee albums, toonde zijn derde volledige toewijding aan countrymuziek en Coe zou een rol spelen in de evolutie van wat zou bekend worden als outlaw-country. De titel van het debuutalbum van Coe The Mysterious Rhinestone Cowboy, verwijst naar de gimmick die Coe enkele jaren voordat Glen Campbell een hit had met het nummer Rhinestone Cowboy had aangenomen: zich verkleden in een strass-pak en een eenzaam ranger-masker dragen. De zanger herinnerde zich later in 2004 aan Michael Buffalo Smith: Ik denk dat ik Mel Tillis de schuld moet geven. Ik ontmoette hem toen ik voor het eerst naar Nashville ging en hij had een kantoor op Music Row. Ik sprak daar met hem in zijn kantoor en hij opende de kast om iets te halen en hij had een hele kast vol met strass-pakken. Daar schrok ik gewoon van. Hij keek me aan en zei: Je vindt die shit leuk, die draag ik niet eens, als je wilt dat ze ze pakken! Hij gaf me die strass-pakken en ik droeg ze overal. Coe hield vast aan het idee dat het masker van zijn vader kwam.

Coe's tweede lp Once Upon a Rhyme bevat een van zijn grootste hits, You Never Even Called Me by My Name, geschreven door Steve Goodman en John Prine en verscheen voor het eerst op Goodmans debuut in 1971. Coe's versie werd zijn eerste country top 10 hit single, met een piek op #8 in 1975, en bevat een gesproken epiloog waarin Coe een correspondentie vertelt die hij had met Goodman, die verklaarde dat de song die hij had geschreven de perfecte country en westernsong was. Coe schreef terug dat geen enkele song aan die beschrijving zou voldoen zonder een waslijst met clichés te noemen: Mama, of treinen, vrachtwagens, of gevangenis, of dronken worden. Goodmans even schertsende reactie was een extra couplet dat alle vijf de eisen van Coe bevatte, en bij ontvangst ervan erkende Coe dat het eindproduct inderdaad de perfecte country- en westernsong was en nam het laatste couplet op de plaat op.

Coe speelde een hoofdrol in Heartworn Highways, een documentaire uit 1975 van James Szalapski. Andere artiesten in deze film waren Guy Clark, Townes Van Zandt, Rodney Crowell, Steve Young, Steve Earle en de Charlie Daniels Band. Coe schreef ook Cocaine Carolina voor Johnny Cash en zong achtergrondzang op de opname die verscheen op Cash's lp John R. Cash uit 1975.

In 1976 was de outlaw country-beweging in volle gang toen artiesten als Waylon Jennings en Willie Nelson na jarenlang vechten eindelijk enorm commercieel succes hadden om hun muziek op hun eigen manier op te nemen. Coe was echter nog steeds een beetje een buitenstaander, bijna te vogelvrij voor de outlaws, een hachelijke situatie die door AllMusic goed werd samengevat:

Zijn wilde, lange haar, meerdere oorbellen, flitsende, blitse pakken met strass, Harley Davidson motorlaarzen en gespen van voetbalformaat waren obstakels geworden om mensen ertoe te brengen hem serieus te nemen als artiest. Andere zangers bleven opnemen en slaagden met zijn materiaal, maar de auteur zelf - die net zo goed een zanger was als bijna iedereen en beter dan de meesten - kwijnde weg in de vergetelheid. In plaats van het af te zwakken, schoof Coe de stereotypen karakteristiek in hun gezicht. Hij stopte met de Mysterious Rhinestone Cowboy-persona en noemde zijn nieuwe album David Allan Coe Rides Again as the Longhaired Redneck, iets wat even onaangenaam is voor instellingsvormen.

Longhaired Redneck was Coe's derde album voor Columbia in drie jaar en het eerste waar hij alle liedjes schreef of co-schreef, en de outlaw country-tijdgeest werd goed samengevat in het titelnummer, dat vertelt over spelen in een duik waar motorrijders naar staren en cowboys die lachen om de hippies die bidden dat ze hier levend wegkomen. Het nummer, dat een onmiskenbare rockbranie heeft, laat Coe een indrukwekkende imitatie van Ernest Tubb zien, waardoor het ook onherroepelijk country wordt, en illustreert de tweedeling van wat progressieve countrymuziek werd genoemd. Coe legde later uit: Het was terminologie die ik destijds had bedacht. Ik probeerde mensen te vertellen dat niet iedereen met lang haar een hippie was. Niet iedereen was het soort persoon dat dacht dat je ze eruit kon slaan, neem hun geld en dat ze zouden zeggen: 'Ik doe er niets aan.

In 1977 naderde de outlaw-beweging zijn hoogtepunt, gezien het uitbrengen van Willie Nelson's blockbuster lp Red Headed Stranger and Wanted! The Outlaws, het eerste platina verkopende album van countrymuziek. Coe beschouwde zichzelf als een integraal persoon in de evolutie van het outlaw country-genre en begon dat in zijn muziek te zeggen. Zoals opgemerkt in AllMusic's recensie van het album On Rides Again, door te proberen een bewuste outlaw-plaat te maken en zichzelf op één lijn te brengen met de twee voorlopers van de beweging op het openingsnummer, Willie, Waylon, and Me ... Coe heeft al zelf-parodie onbedoeld opgezet - iets dat hem bleef vervloeken. Coe mocht ook zijn eigen band op verschillende tracks gebruiken, een grote concessie voor Columbia destijds. Sommige van zijn collega's hadden er echter een hekel aan dat Coe zichzelf in zo'n verheven gezelschap plaatste en vonden dat hij zijn relatie met zijn mede-outlaws misbruikte. Jennings-drummer Richie Albright noemde Coe een geweldige, geweldige songwriter. Een geweldige zanger. Maar hij kon de waarheid niet vertellen als het beter was dan een leugen die hij had verzonnen. Waylon maakte hem niet comfortabel genoeg om rond te hangen. Maar Willie deed het. Ik was nogal wat bij Willie en David Allan was tachtig procent van de tijd bij hem. Willie liet hem rondhangen. Coe slaagde erin vriendschappen te onderhouden met zowel Waylon als Willie, ondanks Jennings' coole behandeling van hem soms. In zijn autobiografie noemt Jennings Coe een keer (in een hoofdstuk getiteld The Outlaw Shit) de meest oprechte van het stel bandwagon-jumpers, maar beweert: Als het erop aankwam een outlaw te zijn, het ergste wat hij ooit deed, was dubbel parkeren op Music Row.

Hij schreef een nummer met de naam Waylon, Willie, and Me terwijl hij ons in interviews begon te beschieten en zei dat Willie en Kris Kristofferson uitverkocht waren, dat ik rondliep met witte boksschoenen en geen van ons was echt een outlaw. Hij was de enige outlaw in Nashville ... Ik zag hem in Fort Worth en legde mijn vinger recht tegen zijn borst. Je moet die zooi eraf slaan, zei ik tegen hem. Ik heb je nog nooit iets aangedaan. Ze hebben ons erin geluisd, protesteerde hij. Je weet dat ik van je hou, Waylon ... Hij kon me gek maken, maar er was iets aan David dat me diep raakte.

Gedurende de rest van het decennium bracht Coe een reeks sterke opnamen uit, waarvan sommige, zoals Human Emotions (1978) en Spectrum VII (1979), conceptalbums waren waarbij elke kant van de lp's hun eigen thema kreeg. Het Family Album uit 1978 bevat Coe's vertolking van Take This Job and Shove It, een nummer dat hij componeerde en dat in oktober 1977 door Johnny Paycheck was uitgebracht en een enorm succes werd. De song is een first person-account van een man die vijftien jaar heeft gewerkt zonder duidelijke beloning en het raakte een snaar bij het publiek en inspireerde zelfs een film uit 1981 met dezelfde naam. Hoewel de naam van Coe werd gecrediteerd, zou de veronderstelling van velen dat Paycheck, een veelgeprezen songwriter zelf, de melodie componeerde, bijdragen aan de groeiende bitterheid van Coe met de industrie terwijl een van zijn collega's in populariteit explodeerde. Coe was nog meer ontgoocheld toen popster Jimmy Buffett hem beschuldigde van het plagiaat van zijn hit Changes in Latitudes, Changes in Attitudes voor Coe's Divers Do It Deeper. (Coe had Caraïbische klanken in zijn muziek verwerkt, zoals blijkt uit zijn album Compass Point uit 1979.) Tegen 1980 wilden Coe en producent Billy Sherrill een breder publiek bereiken en Coe terug naar de hitlijsten brengen door andere zangers en muzikanten uit te nodigen om deel te nemen aan de sessies voor wat ik heb gekregen, heb ik iets te zeggen, met bijdragen van Guy Clark, Bill Anderson, Dickey Betts (van The Allman Brothers Band), Kris Kristofferson, Larry Jon Wilson en George Jones. Dit proces werd het volgende jaar voortgezet op Invictus (Means) Unconquered, waarbij Sherrill de songs in smaakvolle instrumentatie neerlegde die de schijnwerpers op Coe's stem volledig in de schijnwerpers zette. (In zijn AllMusic-recensie noemt Thom Jurek de lp misschien wel het beste album uit zijn carrière). Tegen 1981 nam de outlaw country-beweging af toen het gelikte "urban cowboy"-tijdperk in countrymuziek begon, getypeerd door Johnny Lee's hit Lookin' for Love, die criticus Kurt Wolff de song als een voorbeeld van afgezwakte cowboymuziek beschimpte. Coe was een belangrijke figuur in het outlaw countrygenre, maar te oordelen naar het geluid van zijn opnames van deze periode had hij geen interesse in de trendy urban cowboy-fase. Coe weigerde toe te geven aan het talent van de maand generiek land-talent, hield vast aan wat hij wist en scherpte de randen af. Hoewel hij een aantal gematigde hits scoorde, bleef het mainstream succes ongrijpbaar. Coe's hoogste hit in deze periode was Get a Little Dirt on Your Hands, een duet met Bill Anderson, met een piek op #45. Alsof hij zich bewust was van de compromissen die hij had gesloten, koos Coe ervoor om zijn album D.A.C. uit 1982 af te sluiten met een suite van drie nummers met een korte proloog:

Het maken van platen is iets dat ik moeilijk kan doen omdat ik een entertainer ben. Dus besloot ik een paar albums geleden dat ik zoveel songs voor de platenmaatschappij zou gaan doen en zo veel voor mezelf ... We hebben de lichten laag gedraaid in de studio en de muzikanten hebben hun kleine spiekbriefjes weggegooid. Dus dit is voor alle David Allan Coe-fans die al heel lang bij me zijn en niet echt het kan me schelen of ik op de radio werd gespeeld of niet.

Castles in the Sand zou een enorme comeback zijn voor Coe, met een piek op #8 in de hitlijsten van countryalbums, zijn hoogste optreden sinds Once Upon a Rhyme acht jaar eerder dezelfde mijlpaal bereikte. Het succes werd aangewakkerd door The Ride, dat in februari 1983 werd uitgebracht als de eerste single van het album en 19 weken op de Billboard country singles charts stond, een piek van #4 bereikte en #2 bereikte in het Canadese RPM Country Tracks grafiek. De ballad vertelt het first-person verhaal van de ontmoeting van een lifter met de geest van Hank Williams sr. tijdens een rit van Montgomery (Alabama) naar Nashville. De mysterieuze chauffeur, gekleed als in1950, half dronken en met holle ogen, vraagt de verteller of hij het muzikale talent en de toewijding heeft om een ster te worden in de countrymuziekindustrie. De songteksten plaatsen de gebeurtenissen op US Route 31 of de grotendeels parallelle Interstate 65. Gesteund door de single, werd Castles in the Sand de mainstream doorbraak van Coe en producent Billy Sherrill al sinds het begin van het decennium. Just Divorced uit 1984 bevat Coe's grootste hit op de hitlijst, Mona Lisa Lost Her Smile, die begin 1984 steeg naar #2 in de country singles chart. In Canada bereikte het nummer één in de RPM Country Tracks charts van 30 juni 1984. Het nummer is een mid-tempo ballad over een jong blond meisje, met toespelingen op het iconische Da Vinci-schilderij. Het nummer bevat een van de meest uitgebreide producties van producent Billy Sherrill, met een criticus als commentaar: De gelaagde strijkers en orgelwerk zijn gelikt, maar ze voegen zoveel warmte en diepte toe in tegenstelling tot Coe's stem dat het werkt met een vernietigend effect. Een andere hit, She Used to Love Me a Lot, werd uitgebracht in december 1984 en piekte op #11 in zowel de Amerikaanse Billboard Hot Country Singles chart als de Canadese RPM Country Tracks chart. (Een versie van het nummer van Johnny Cash werd begin jaren 1980 opgenomen, maar bleef tot 2014 uit.) Het nummer vertelt over een toevallige ontmoeting tussen twee ex-geliefden in het Silver Spoon Café, maar toen de man probeert de romantiek nieuw leven in te blazen, ontslaat ze hem op dezelfde ridderlijke manier als hij haar jaren eerder deed. Het is geschreven door Dennis Morgan, Charles Quillen en Kye Fleming, zoals Coe, die nummers van hoge kwaliteit bleef schrijven, maar niettemin vertrouwde op externe schrijvers om hem in de hitlijsten te krijgen. Het album Son of the South uit 1986 zou bijdragen bevatten van collega-outlaw-legendes Willie Nelson, Waylon Jennings en Jessie Colter. Zijn laatste opname voor Columbia, het conceptalbum A Matter of Life… and Death, werd uitgebracht in 1987.

In 1990 bracht Coe zijn onafhankelijke albums Nothing Sacred en Underground Album opnieuw uit op compact disc, evenals de compilatie 18 X-Rated Hits. Gedurende de jaren 1990 had Coe een succesvolle carrière als concertartiest in de Verenigde Staten en Europa. In 1999 ontmoette Coe Pantera-gitarist Dimebag Darrell in Fort Worth, Texas, en de twee muzikanten, getroffen door de gelijkenis tussen de benadering van country en heavy metal, kwamen overeen samen te werken en begonnen met de productie van een album. In 2000 toerde Coe als voorprogramma van Kid Rock en The New York Times publiceerde een artikel van journalist Neil Strauss, die het materiaal op Nothing Sacred en Underground Album beschreef als een van de meest racistische, vrouwenhater, homofobe en obscene songs, opgenomen door een populaire songwriter. Coe beweert dat hij tijdens het schrijven van het artikel aan Strauss schreef, maar de journalist erkende geen enkele interactie tussen de twee en verklaarde alleen dat de manager van Coe weigerde op de plaat te spreken.

In 2003 schreef Coe het nummer Single Father voor Kid Rock, dat verscheen op het titelloze album van Kid Rock en werd uitgebracht als single, met een piek op #50 in de Billboard Country Singles-hitlijst. Rebel Meets Rebel, met Dimebag Darrell, Vinnie Paul en Rex Brown, sporadisch opgenomen tussen 1999 en 2003, werd uitgebracht in 2006, twee jaar na de moord op Darrell. AllMusic omschreef het als een baanbrekend country metalalbum. In de video God's Gonna Cut You Down uit 2006 introduceert Coe Johnny Cash als de man in het zwart. De video, geregisseerd door Tony Kaye, werd uitgebracht in verband met Cash's cover van het nummer in American V: A Hundred Highways. In 2017 speelde hij Take This Job op het album Baptized in Bourbon van de Moonshine Bandits. Hij zingt ook in de video.

Hoewel hij in staat was om zeer tedere liefdesliedjes te schrijven, zorgde Coe's schandalige uiterlijk, uitdagende houding en controversiële achtergrond ervoor dat hij niet volledig door de mainstream werd omarmd, net zoals sommige van zijn leeftijdsgenoten dat zouden zijn. De integriteit van Coe werd in twijfel getrokken na zijn eerdere bewering dat hij tijd in de dodencel had doorgebracht omdat hij een gevangene had vermoord die hem probeerde te verkrachten, werd ontkracht toen een documentairemaker uit Texas ontdekte dat Coe tijd had gemaakt voor inbraak en onfatsoenlijk materiaal, nooit voor moord. Ondanks kritiek als deze, bleef Coe altijd volhouden dat hij integraal deel uitmaakte van de outlaw country-beweging die zijn naam kreeg en legde in 2003 uit:

... de waarheid is dat Waylon en Willie Nelson en ik speelden op een openluchtfestival genaamd 48 Hours in Atoka, in Oklahoma ... Toen we daar aankwamen ... werden verschillende vrouwen verkracht en mensen neergestoken! Er was veel alcohol en drugs of wat dan ook. Ik zei tegen mijn band: 'Maak je geen zorgen. We zorgen voor onze eigen bescherming.' Op dat moment was ik in de Outlaws Motorcycle Club. Ik had de kleuren van mijn Outlaws aan en ik had mijn pistool in mijn zak en ik reed met mijn motorfiets het podium op terwijl Waylon zong. Ik stapte van mijn motor en ging naar buiten en begon te zingen met Waylon. En toen kwam Willie naar buiten en zong met ons mee. Er stond een foto van ons in de krant met een pijl die naar het pistool in mijn zak wees en een andere pijl die wees naar "Outlaws, Florida". De kop zei: 'De bandieten kwamen naar de stad.' Zo is het eigenlijk allemaal begonnen.

Coe was compromisloos als het ging om zijn levensstijl en taal, hoewel het hem van afspeellijsten en prijsuitreikingen hield. The House We've Been Calling Home, van de lp Rides Again uit 1977, onderzoekt bijvoorbeeld het thema polygamie (Ik en mijn vrouwen hebben ons leven doorgebracht in een huis dat we een huis hebben genoemd ...), terwijl op de laatste cut van het album If That Is not Country (I'll Kiss Your Ass), Coe voor het eerst een racistische smet spreekt op de plaat, zingen de regel Workin' like a nigger for my room and board. De song schetst een beeld van een familie uit Texas die aan karikatuur grenst, waarbij de verteller zijn getatoeëerde vader beschrijft als veteraan trots en zijn oudste zus beschouwt als een eersteklas hoer. Het nummer vervreemde Coe verder van de mainstream van het land en veroorzaakte de beschuldigingen dat hij een racist was, een beschuldiging die hij altijd heftig ontkende. In 2004 merkte hij op:

Ik ben een songwriter, weet je, en het heeft me altijd gestoord dat acteurs in de films kunnen zeggen wat ze maar willen zeggen, mensen kunnen vermoorden, mensen kunnen verkrachten en dingen kunnen doen en niemand beschuldigt ze ooit persoonlijk van die manier te zijn. Maar als je een song schrijft en dan word je ineens van iets beschuldigd. Songwriting is voor mij een schilderij schilderen en het enige waar je mee hoeft te werken zijn woorden ... Ik ben opgegroeid met mijn hele leven horen, lui als een Mexicaan, gierig als een Jood, werkend als een neger of dom als een Polock. Het zijn stereotiepe dingen waarmee je opgroeit en die meteen een foto in je hoofd zetten.

De cover van Son of the South (1986), waarop Coe te zien was die een baby vasthield met een zuidelijke vlag over zijn schouders gedrapeerd, kwetste veel insiders uit de industrie, hoewel Coe een bericht op de achterkant van het album had gedrukt om elke mogelijke terugslag te verspreiden:

Ik ben geboren in Akron, Ohio, en ik verhuisde naar het zuiden toen ik begin twintig was, waardoor ik een yankee rebellenzoon werd. Ik ben nergens tegen, nergens, tegen nationaliteiten. Ongeacht wat je over mij hebt gehoord, er zijn twee dingen waar ik erg trots op ben. Een van hen is mijn zoon Tyler, mijn eerstgeboren zoon. En de andere is mijn persoonlijke relatie met God. Ik ben trots op die relatie, want ik ben er trots op dat mijn zoon is verwekt in Nashville, Tennessee en hij is echt een lied uit het zuiden.

In een ander interview verklaarde Coe: "Iedereen die naar me zou kijken en zou zeggen dat ik een racist was, zou gek moeten zijn. Ik heb dreadlocks tot aan mijn middel met oorbellen in beide oren en mijn baard zit tot aan mijn middel en het zit in vlechten ... Ik zat in de gevangenis met 87% zwarte mensen en ik hing rond met zwarte mensen en leerde muziek zingen met zwarte mensen. Het was ironisch dat in de gevangenis de blanken me een negerliefhebber noemden en nu schrijf ik het woord neger in een song en ik ben ineens een racist. Het is best ironisch.

Terwijl Coe in Key West woonde, speelde Shel Silverstein zijn comedy-album Freakin 'at the Freakers Ball for Coe, wat hem aanspoorde om zijn eigen komische liedjes voor Silverstein uit te voeren, die Coe aanmoedigde om ze op te nemen, wat leidde tot de productie van het onafhankelijk uitgebrachte Nothing Sacred. Jimmy Buffett beschuldigde Coe ervan de melodie van Divers Do It Deeper uit Buffett's Changes in Latitudes, Changes in Attitudes te plagiëren, met de woorden: "Ik zou hem aangeklaagd hebben, maar ik wilde Coe niet het plezier geven om zijn naam in de krant. Als reactie op het succes van Buffett's song schreef Coe een lied dat Buffett beledigde, en het verscheen op Nothing Sacred. Het album werd in 1978 via postorder uitgebracht, via de achterpagina's van het motorblad Easyriders. Coe's Columbia-album Spectrum VII uit 1979 bevatte een notitie met de tekst 'Jimmy Buffett doesn't live in Key West anymore', een tekst uit een nummer van Nothing Sacred. De teksten van Nothing Sacred zijn profaan, vaak seksueel expliciet en beschrijven een orgie in het Centennial Park in Nashville en seks met de pornografische filmster Linda Lovelace. Het album bevat ook een nummer gericht op Anita Bryant, een muzikante die bekend staat om haar sterke verzet tegen LGBT-rechten, met name haar strijd om een LGBT-antidiscriminatieverordening in Miami-Dade County in te trekken. In het nummer, botweg getiteld Fuck Aneta Briant, roept Coe Bryant uit als hypocriet vanwege haar verzet tegen de levensstijl van homo's.

In 1982 bracht Coe nog het onafhankelijk album Underground Album uit, dat zijn meest controversiële nummer Nigger Fucker bevatte, wat ertoe leidde dat Coe werd beschuldigd van racisme. Vooral vanwege dit nummer wordt het materiaal van zanger en blanke racist Johnny Rebel ten onrechte toegeschreven aan Coe. (Rebel, wiens echte naam Clifford Joseph Trahan is, overleed in 2016.) AllMusic, dat Underground Album niet beoordeelde, gaf het drie van de vijf sterren. Coe reageerde op de beschuldigingen door te stellen: Iedereen die dit album hoort en zegt dat ik een racist ben, zit vol stront. Coe's drummer, Kerry Brown, is zwart en getrouwd met een blanke vrouw, net als de overleden vader van Brown, Clarence 'Gatemouth' Brown.

Net als Willie Nelson en Jerry Lee Lewis heeft Coe tegen de IRS gestreden en het kostte hem de publicatierechten voor zijn composities, waaronder Take This Job and Shove It. De songwriter verklaarde in 2003:

Al mijn songs tot 1984 werden verkocht in een faillissementsprocedure voor ongeveer $ 25.000 van de faillissementsrechtbank omdat niemand me vertelde dat ze te koop waren aangeboden! Eigenlijk beweerde de IRS dat ik ze $ 100.000 schuldig was. Ik woonde op een plek en we hadden een overstroming en alles werd vernietigd. Ze wisten dat ik geen gegevens had - enig bewijs van wat ik wel en wat ik niet had. Dus ik heb net een faillissement aangevraagd. Willie Nelson koos ervoor om met hen af te rekenen. Ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen. Ik ben nu helemaal eerlijk tegen ze. Het enige inkomen dat ik heb, is het geld dat ik onderweg verdien en door mijn nieuwe nummers die ik bezit.

In een ander interview voegde Coe toe: “Alle nummers op de X-rated albums zijn verkocht. Ik bezit dat spul niet meer. Ik heb daar niets mee te maken. Ze moeten me de eer geven als songwriter, maar ik verdien geen cent.