Crisisexperiment

• Erving Goffmans oorspronkelijke studie Behaviour in Public Places geeft enkele klassieke voorbeelden van gedragsnormen, zoals "het is onfatsoenlijk om afval niet op te ruimen - gooi het in de afvalbak". Een crisisexperiment onderzoekt de reactie van mensen op een experimentator die dit soort kleine, alledaagse regels overtreedt.
• "De onverklaarbare weldoener": Sociaal wetenschapper Earl R. Babbie schreef dat "het een sociale regel is dat gewone burgers niet afval van straat oprapen, verkeersborden rechtzetten of anderszins kleine problemen oplossen." Dabbie beweert dat mensen een negatieve reactie vertonen wanneer ze iemand iets zien herstellen wat niet "hun werk" is; in sommige gevallen kunnen deze altruïstische acties gezien worden als opdringerig.
• Een beroemd crisisexperiment werd uitgevoerd in de metro van New York in de jaren 70, toen experimentators op een volle trein stapten en gezonde, maar zittende, passagiers zonder uitleg vroegen om hun zitplaats op te geven. Naar verluidt voelden de medewerkers aan het experiment zelf zich uiterst bezwaard om zelfs deze schijnbaar kleine overtreding van de sociale norm uit te voeren. Het experiment werd geleid door Stanley Milgram[1].

Sommige crisisexperimenten die in het verleden uitgevoerd werden, zouden tegenwoordig als onethisch gezien worden vanwege hun inbreuk op de privacy van de patiënt. Zulke experimenten hebben er mede toe geleid dat onderzoeken of experimenten in de sociale wetenschap vooraf getoetst worden door medisch-ethische commissies.

• Garfinkel, Harold, 1985, herdruk. Studies in Ethnomethodology. Polity Press.
• Goffman, Erving, 1966. Behavior in Public Places. Free Press.