Compulsion

Scenarist Richard Murphy baseerde zijn scenario op het boek Compulsion van Meyer Levin uit 1956. Levin had het boek tot een toneelstuk bewerkt dat op 25 oktober 1957 op Broadway in première ging. Hij verkocht de filmrechten aan Richard Zanuck op voorwaarde dat de film pas zou worden geproduceerd als het stuk was uitgespeeld. Levin had zijn boek en toneelstuk gebaseerd op de moord op Bobby Franks uit 1924 en de daarop volgende rechtszaak tegen Leopold en Loeb. Omdat het ging om fictie had hij de namen van Leopold en Loeb gewijzigd in Steiner en Strauss. De advocaten van Twentieth Century Fox namen dit graag over. Nathan Leopold had namelijk gedreigd om tegen de studio een rechtszaak in te dienen wegens verstoring van zijn privacy. De studio probeerde dus te voorkomen dat er verband werd gelegd tussen de film en de zaak tegen Leopold en Loeb. Er echter iets mis in de communicatie tussen de PR-afdeling en de advertentieafdeling en al snel stonden er advertenties in de kranten met de slogan: 'gebaseerd op de beroemde Leopold en Loebmoordzaak'. Leopold stapte naar de rechtbank en diende een claim in tegen de studio wegens inbreuk op zijn privacy. Pas in 1968 werd de zaak definitief geregeld. Leopold verloor, omdat de rechtbank van mening was dat hij met de publicatie van zijn autobiografie: Life Plus 99 Years de feiten al had weergegeven. Ondanks de gewijzigde namen was Compulsion zeker gebaseerd op de moordzaak uit 1924. Vrijwel alle feiten uit de zaak komen terug in de film, inclusief de verloren bril. Jonathan Wilk was gebaseerd op strafpleiter Clarence Darrow. Zijn slotpleidooi duurde twee dagen en gedeeltes daarvan kwam regelrecht in de film terecht.

Voor de rol van Judd Steiner werd Dean Stockwell, die de rol ook op Broadway gespeeld had, aangetrokken. Aanvankelijk zou Roddy McDowall de rol van Artie Strauss spelen, maar hij werd vervangen door Bradford Dillman. Orson Welles speelde Jonathan Wilk, al was Welles met zijn 43 jaar zeker vijfentwintig jaar jonger dan Clarence Darrow, op wie Wilk was gebaseerd. De rol van Ruth Evans ging naar Diane Varsi. Varsi verliet Hollywood na de opnamen en ging in Vermont wonen. Ze zou pas in 1967 terugkeren in de film. De rechter werd gespeeld door Voltaire Perkins, die zowel acteur als advocaat was. Perkins was bekend als rechter uit de tv-serie Divorce Court.

De opnames vonden plaats in de 20th Century Fox Studios in Century City en op locatie in de Los Angeles High School aan de Olympia Boulevard in Los Angeles. Richard Fleiser probeerde het publiek aan het denken te zetten door met opzet een gevoel van onheil te creëren door in de scènes waarin de moordenaars te zien zijn, de camera te laten overhellen of de compositie van de scène uit balans te halen. Overigens had Fleischer nog wat te stellen met Orson Welles. De laatste had problemen met de belastingen en hoorde dat er aan het einde van de opnameperiode beslag zou worden gelegd op zijn salaris. Welles schrok hier zo van dat hij halsoverkop de studio verliet waar hij bezig was met het inspreken van zijn teksten in de postproductie. Hij verliet het land en liet Fleischer en zijn technici achter met een probleem. Er ontbraken twintig seconden in de gesproken tekst van Welles. De verantwoordelijke voor de montage, William Reynolds, knipte zorgvuldig woorden en delen van woorden uit eerder ingesproken teksten van Welles en plakte ze aan elkaar om de twintig seconden op te vullen.