Christina van Lalaing

Ze was een dochter van Karel II van Lalaing en Maria van Montmorency, wat haar een nichtje maakte van Filips van Montmorency, de onthoofde graaf van Hoorne. Ze huwde in 1572 met Peter van Melun, de stadhouder van Doornik. Het echtpaar had twee zonen.

In afwezigheid van haar echtgenoot, Peter van Melun, voerde Lalaing het bevel over de verdediging van de stad tijdens het Beleg van Doornik door de prins van Parma, Alexander Farnese.[1] Parma was op 1 oktober, met de winter voor de deur, nog onverwacht voor de poorten verschenen. Dagelijks controleerde Lalaing de verdedigingslijn, ook nadat ze daarbij aan de arm was verwond.[2]

Nadat bleek dat een ontzetting niet mogelijk was en de katholieken binnen de muren zich begonnen te roeren, onderhandelde ze op 29 november de eervolle overgave met Parma. De calvinisten kregen vrije aftocht en verlieten de stad bij duizenden. Ook de prinses vertrok met haar bezittingen en ontving bij het verlaten van de stad zulke daverende toejuichingen, dat het wel leek of zij de overwinnaar was. Via Oudenaarde en Gent ging ze naar Antwerpen, waar ze stierf tijdens een nieuw beleg door het Leger van Vlaanderen.

• J.J.Ph. Liébert verwerkte haar leven in 1824 tot een toneelstuk, La princesse d'Espinoy, ou le siège de Tournay.
• In 1863 kreeg ze als eerste Belgische vrouw een standbeeld in Doornik, gemaakt door Aimable Dutrieux.

• Beleg van Doornik (1581), het beleg waardoor ze bekendheid verwierf
• Beleg van Kamerijk (1581), de aanloop van het beleg van Doornik

• Théodore Juste, Christine de Lalaing, princesse d'Épinoy, 1861

Zie de categorie Marie-Christine de Lalaing van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.