Centrale Bank van Rusland

Keizer Peter III nam in mei 1762 het besluit om een staatsbank op te richten. Hij nam de Bank van Engeland als voorbeeld en gaf de staatsbank het alleenrecht bankbiljetten uit te geven. Hij regeerde maar zeven maanden, door een staatsgreep op 28 juni 1762 werd hij afgezet en korte tijd later vermoord. Het plan voor de bank werd niet uitgevoerd.

In 1768 brak de Russisch-Turkse oorlog uit en dit leidde tot forse uitgaven voor het leger. Het begrotingstekort liep op en keizerin Catherine II loste dit op door papiergeld bij te drukken.

Het duurde tot 12 juni 1860 totdat de eerste echte centrale bank in Rusland werd opgericht als staatsbank (GosBank) (Russisch: Государственный банк Российской Империи). Keizer Alexander II gaf hiertoe de opdracht. De bank had als belangrijkste taak kredieten te verstrekken aan de handel, industrie en de overheid. Tussen 1860 en 1894 was het nauw gelieerd aan het Ministerie van Financiën. De meeste middelen van de bank werden gebruikt voor de financiering van de overheidsuitgaven.

In 1896 werden de gouden standaard geïntroduceerd en de externe waarde van Russische roebel vastgelegd. De activiteiten van de bank veranderden, het bleef kredieten verstrekken, maar zorgde er ook voor dat het betalingsverkeer met het buitenland versoepelde en er voldoende goud in de kluizen lag ter dekking van het geld in omloop.

Op 25 oktober 1917, of 7 november 1917 N.S., werd de staatsbank opgeheven. De communisten namen de leiding van het land over en creëerden de Volksbank, die bestond tot de oprichting van de Sovjet Gosbank.

Op 13 juli 1990 werd de Centrale bank van de Russische Federatie opgericht, aanvankelijk was de bank verantwoording schuldig aan de opperste sovjet van de Russische Socialistische Federatieve Sovjetrepubliek. Op 20 december 1991 hield deze bank op te bestaan en gingen alle bezittingen schulden en activiteiten over naar de nieuwe Bank van de Russische Federatie, die vervolgens werd hernoemd naar de Centrale Bank van de Russische Federatie.

In het begin trad de centrale bank vooral op als agent van het Ministerie van Financiën. Het hielp bij het aantrekken van geld door middel van de uitgifte van staatsobligaties en het onderhouden van een markt in deze schuldpapieren. In 1995 staakte de bank met het verstrekken van leningen aan de overheid en aan commerciële sectoren.

In 1996 ging de bank onderdeel uitmaken van de Bank voor Internationale Betalingen.

Er werd een begin gemaakt met het opzetten van regels en systemen voor het toezicht op de activiteiten van commerciële banken en met betrekking tot de handel in buitenlandse deviezen. Na de roebelcrisis van 1998 heeft de bank het toezicht op het bankwezen verscherpt. Veel niet levensvatbare banken zijn gesloten en voor de overgebleven banken werden de mogelijkheden verruimd om in een liquiditeitencrisis te overleven.

De focus van het monetaire beleid kwam te liggen op het behoud van de financiële stabiliteit en het scheppen van voorwaarden die bevorderlijk zijn voor duurzame economische groei van het land.