Celtheorie
De celtheorie is een term die refereert aan het idee dat cellen de basiseenheden zijn van de structuur in elk organisme. Deze theorie werd voor het eerst ontwikkeld tijdens de 17e eeuw, mede doordat in die tijd cellen steeds beter bestudeerd konden worden door vorderingen op het gebied van microscopie.
U kunt dit artikel verbeteren. Op de overlegpagina of de vertaalpagina is mogelijk meer informatie te vinden.
De celtheorie is een van de fundamenten van de biologie. De theorie houdt in dat nieuwe cellen worden gevormd uit reeds bestaande cellen, en dat een individuele cel een fundamentele eenheid is voor de structuur, het functioneren en de organisatie van alle organismen (levende wezens).
De theorie
De celtheorie houdt het volgende in:
- Alle levende dingen of organismen bestaan uit cellen.
- Nieuwe cellen ontstaan uit oude cellen via celdeling.
- Alle cellen hebben een overeenkomstige bouwplan en biochemie, maar zijn niet identiek.
- Binnen cellen vinden energieomzettingen plaats, zoals metabolisme.
- Cellen vormen de primaire bouwstenen voor de structuur en functie van de organismen en hebben alle kenmerken van het leven.
- De activiteit van een organisme hangt af van de totale activiteit van onafhankelijke cellen.
Deze theorie heeft tot dusver voor alle organismen standgehouden, ongeacht hoe groot, klein, complex of simpel het organisme is. Daar alle organismen bestaan uit een of meer cellen, kan bestudering van de cellen een hoop vertellen over al het leven.
Virussen bestaan niet uit cellen en worden dan ook niet tot het leven gerekend. Hun erfelijk materiaal komt wel overeen met dat van organismen. Het is niet bekend op welke wijzen virussen verwant zijn met de levende organismen.
Geschiedenis
Cellen werden voor het eerst ontdekt door Robert Hooke in 1665. Hij bekeek een zeer dun laagje kurk onder een microscoop, en zag een structuur die hij omschreef als een bijenraat. Vanwege deze gelijkenis met de bijenraat noemde hij de individuele hokjes cellen; een naam die ze vandaag de dag nog steeds dragen. Hooke wist echter nog niets van hun echte structuur of functie.[1] Hookes omschrijving van deze cellen werd gepubliceerd in Micrographia.[2] In zijn omschrijving werd nog niets vermeld over de organellen die in de meeste levende cellen terug te vinden zijn.
De eerste mens die levende cellen bekeek onder een microscoop was Antonie van Leeuwenhoek. In 1674 ontdekte hij de alg Spirogyra. Hij noemde de micro-organismen die hij zag "animalcules" of "dierkens" (kleine dieren).[3] Leeuwenhoek zag mogelijk ook bacteriën.[4] Zijn bevindingen, die later zouden worden verwerkt in de eerste versie van de celtheorie, stonden in contrast met de theorieën over vitalisme, die voor de ontdekking van de cellen werden gehanteerd.
Het idee dat cellen onder te verdelen waren in individuele eenheden kwam van Ludolph Christian Treviranus[5] en Johann Jacob Paul Moldenhawer.[6] Al deze bevindingen werden uiteindelijk door Henri Dutrochet samengebracht tot een fundamentele theorie over wat cellen zijn en wat hun functie is; de eerste versie van de celtheorie. Dutrochet stelde dat “de cel het fundamentele element van organisatie” is.[7]
De ontwikkeling van de celtheorie zoals we die nu kennen wordt doorgaans toegeschreven aan drie wetenschappers: Theodor Schwann, Matthias Jakob Schleiden, en Rudolf Virchow. In 1839 kwamen Schwann en Schleiden met de theorie dat cellen de bouwstenen van al het leven zijn. Hun theorie leek daarmee al sterk op de huidige celtheorie, maar ging er nog van uit dat cellen spontaan konden ontstaan.[8] In 1858 ontdekte Rudolf Virchow dat cellen ontstaan uit oudere cellen. Daarmee werd de celtheorie voltooid. Christian de Duve ontdekte rond 1950 de celorganellen lysosoom en peroxisoom.
Externe links
Bronnen, noten en/of referenties
|