Brenda Milner

Brenda Milner, geboren als Brenda Langford (Manchester (Engeland), 15 juli 1918), is een Brits-Canadese onderzoekster die veel heeft bijgedragen aan de neuropsychologie, in het bijzonder op het gebied van geheugen en cognitie. Aan haar zijn meer dan twintig eredoctoraten toegekend door universiteiten over de gehele wereld. Zij deed nog wetenschappelijk werk toen ze al over de negentig was. Op haar honderdste verjaardag had ze nog altijd de supervisie over onderzoekers.

Brenda Milner geeft college op 96-jarige leeftijd

Brenda Langford studeerde en deed wetenschappelijk onderzoek aan Newnham College van de Universiteit van Cambridge. In 1944 trouwde ze met Peter Milner en vertrok met hem naar Canada. Zij werd in 1950 medewerker van Wilder Penfield en promoveerde in 1952 bij Donald O. Hebb aan de McGill-universiteit in Montreal, waar ze later zelf hoogleraar werd. Zij was een van de eersten die de effecten omschreven van schade aan de mediale temporale kwab op het geheugen. Haar bijdrage aan het onderzoek naar de befaamde patiënt HM (Henry Molaison), als co-auteur van William Beecher Scoville, maakt hier een belangrijk onderdeel van uit.[1]

In een aantal beroemde studies naar het functioneren van de mediotemporale cortex toonden Scoville en Milner aan dat amnesie als gevolg van schade aan dit hersengebied gekarakteriseerd wordt door het onvermogen om nieuwe herinneringen aan te maken, terwijl andere cognitieve eigenschappen intact zijn gebleven. Daarnaast toonden zij een dissociatie aan tussen motorisch en episodisch leren en geheugen, aangezien patiënten met schade aan de mediotemporale cortex wel in staat zijn om procedureel te leren.

Naast haar werk over de mediotemporale cortex hield zij zich ook bezig met lateralisatie van de hersenen en het functioneren van de frontale kwab.