Bobbi Gibb

Bobbi Gibb werd in 1942 geboren en groeide op in de buitenwijken van Boston, Massachusetts in de jaren 1940 en 1950. Zij studeerde aan het Museum of Fine Arts (Boston) en de Tufts University School of Special Studies waar haar vader professor chemie was. In 1962 leerde Gibb in Tufts de langeafstandsloper William Bingay kennen en ze trouwden op 5 februari 1966 in Californië. Ze liep dagelijks de acht mijl naar school op witte lederen schoenen van Rode Kruis-verpleegkundigen omdat er op dat moment geen loopschoenen voor vrouwen beschikbaar waren.

Vóór 1966 was de langste afstand van de Amateur Athletic Union (AAU) waar vrouwelijke lopers toegelaten werden anderhalve mijl. Tot 1972 was de Boston Marathon enkel open voor mannelijke amateurlopers, zodat alle vrouwen die voor 1972 liepen niet toegelaten werden volgens de AAU-regels. Gibb trainde twee jaar voor de marathon waarbij ze soms tot 40 mijl per dag liep. Na haar aanvraag voor een startnummer in februari 1966 kreeg ze een brief van de wedstrijdorganisator Will Cloney, die haar in kennis stelde dat vrouwen fysiek niet in staat waren om marathonafstanden te lopen en dat onder de regels van de AAU in de amateursport, vrouwen niet meer dan anderhalve mijl competitief mochten rennen. Ze realiseerde zich dat het belangrijker was dan ooit om te rennen en dat haar deelname een veel belangrijker maatschappelijke betekenis zou hebben dan alleen haar eigen persoonlijke uitdaging.[1]

Na drie nachten en vier dagen op een bus vanuit San Diego, Californië, arriveerde Gibb de dag voor de race in haar ouderlijk huis in Winchester, Massachusetts. Op de ochtend van 19 april 1966 zette haar moeder Gibb af aan de start in Hopkinton. Gibb droeg haar broer's Bermudashorts en een blauwe hoodie over een zwart zwempak, en ze verborg zich in de struiken in de buurt van de startlijn. Nadat het startsein gegeven was, wachtte ze tot ongeveer de helft van het deelnemersveld gepasseerd was en sprong toen tussen de lopers. De mannen realiseerden zich snel dat ze een vrouw was en aangemoedigd door hun vriendelijkheid en ondersteuning deed ze haar te warme sweatshirt uit. Tot haar vreugde en opluchting moedigde de menigte haar aan en de pers begon te rapporteren over haar vooruitgang richting Boston. Tegen de tijd dat Gibb de finish in Boston bereikte, was de gouverneur van Massachusetts John Volpe er om haar de hand te schudden. Zij eindigde in drie uur, eenentwintig minuten en veertig seconden voor twee derde van de mannelijke lopers. De volgende morgen was haar prestatie voorpaginanieuws in de Record American, waar de kop titelde: "Hub Bride First Gal to Run Marathon."[2]

In 1967 rende Gibb, toen voltijds studente aan de Universiteit van Californië - San Diego opnieuw de marathon van Boston. Zij eindigde in drie uur, zevenentwintig minuten en zeventien seconden, bijna een uur voor de andere vrouwelijke deelnemer, Kathrine Switzer die beroemd werd in de media door foto's van een mislukte poging van een official om haar uit de race te verwijderen omdat ze door een fout van de organisatie een startnummer had gekregen. Gibb, zonder startnummer, werd niet op dezelfde manier lastig gevallen. In 1968 won Gibb opnieuw en eindigde in drie uur en dertig minuten, eerste van een groeiend aantal vrouwen, waaronder Carol Ann Pancko, Elaine Pederson en Marjorie Fish.[2] In 1969, 1970 en 1971 was Sara Mae Berman de vrouwelijke winnaar[1] en in 1972 was Nina Kuscsik de eerste officiële winnaar van de marathon van Boston. Pas dertig jaar na haar eerste overwinning, bij de 100ste marathon van Boston in 1996 werden de vrouwelijke lopers voor 1972 officieel erkend als winnaars en een medaille uitgereikt.

In 1983 liep Gibb op veertigjarige leeftijd de Boston Marathon en eveneens in 1996 op 53-jarige leeftijd (in een tijd van 6:02:24). In 2001 liep Gibb mee in The Run for ALS Team.[3]

In 2016 was Gibb "grand marshall" van de marathon van Boston en de vrouwelijke winnaar Atsede Baysa gaf Gibb haar trofee omdat ze vijftig jaar eerder geen trofee gekregen had. Gibb beloofde Baysa dat ze in 2017 naar Ethiopië zou gaan om haar de trofee terug te geven.[4]

Gibb behaalde in 1969 een BS aan de Universiteit van Californië - San Diego. Ze voldeed aan de pre-medische vereisten, met een major in filosofie en een minor in wiskunde, maar werd de toegang tot de medische school geweigerd wegens haar geslacht.[1] Gibb werkte daarna met professor Jerome bij MIT terwijl ze rechten studeerde. In 1974 begon Gibb aan de New England School of Law waar ze in 1978 haar Juris Doctor (JD) behaalde. Vanaf dan werkte ze als advokaat bij de rechtbank van Massachusetts.

Gibb interesseerde zich voor beeldhouwen en schilderen en beeldhouwde drie bronzen beeldjes van een rennend meisje met een paardenstaart die werden gegeven als trofeeën aan Joan Benoit Samuelson, Julie Brown en Julie Isphording, de top drie van de marathonloopsters tijdens de eerste Women's Olympics Marathon trials in 1984.

In 1980 publiceerde Gibb een 28 pagina's tellend boekje To Boston with Love en in 2011 haar memoires getiteld Wind in the Fire: A Personal Journey dat zal verfilmd worden.[2] Gibb werd in 1982 opgenomen in de Road Runners Club of America Long Distance Running Hall of Fame en in 2011 in The Sports Museum of New England Hall of Fame.[3]

• 1966: 1 Boston Marathon - 3:21:40 (allereerste en enige vrouwelijke deelnemer)
• 1967: 1 Boston Marathon - 3:27:17
• 1968: 1 Boston Marathon - 3:30:00