Blauw-Wit Neerbeek

Handbalvereniging Blauw Wit werd in april 1957 opgericht in het Limburgse dorpje Neerbeek onder leiding van Sjef Nijsten. In de jaren vijftig en zestig leidde de vereniging een tamelijk rustig bestaan, hoewel het ledenaantal bij zowel heren als damesteam gestaag groeide.

Begin jaren zeventig vestigde met name de herenafdeling de aandacht op zich. In het seizoen 1972-1973 promoveert het herenteam na drie seizoenen in de tweede klasse naar de eerste klasse.[5] De zeer talentvolle groep met klinkende namen als Peter Verjans, Wim Goossens, Cor Vincent en Hub Dohmen in staat om vanuit het niets de eredivisie binnen te stormen (seizoen 1977/1978). Inmiddels versterkt door o.a. Piet Kivit (ook als speler/trainer) en broer René Kivit wist de ploeg in 1980 en 1981 de landstitel te veroveren, ten koste van gerenommeerde verenigingen als Sittardia en Hermes. Onvergetelijk uit deze periode zijn met name de Europacupwedstrijden tegen IL Zaporozhye en VfL Gummersbach.

Jacques Josten (rechts) ontvangt de prijs van handballer van het jaar 1988 van bondsvoorzitter Hafkamp (links).

Vanaf dat moment speelde de club mee op het hoogste landelijke handbalniveau. In 1984 trad Guus Cantelberg aan als trainer/coach bij de Neerbeekse ploeg. Hij nam een jonge, ambitieuze ploeg op sleeptouw met als meest opvallende speler, Jacques Josten. Andere spelbepalende spelers waren spelverdeler Raymond Steijvers, schutters Ronald Habraken en Arthur Huntjens en cirkelloper Paul Coenen. Cantelberg leidde deze groep in 1986 naar de bekerwinst en in 1988[6] naar het landskampioenschap. Internationaal werden in deze periode Europacupwedstrijden gespeeld tegen US Kyndill Torshavn, Raba Vasas Eto Györ, THW Kiel[7] en SC Leipzig.

In 1989 speelde het damesteam in de derde zaalhandbaldivisie, maar omdat er veel spelers gestopt waren of elders vertrokken trok het team zich terug. Omdat het ook geen tweede team was en jongere spelers te jong waren voor het seniorenteam, besloot het bestuur dat het damesteam niet verder kon voor een bepaalde periode. Het feit dat al drie teams op divisieniveau speelde, werd bij het besluit ook meegenomen. De kostenfactor werd te hoog.[8]

Toen de club in 1991 te maken kreeg met het vertrek van een aantal ervaren spelers én trainer Guus Cantelberg, besloot men te gaan bouwen aan een sterk verjongde ploeg, onder aanvoering van keeper Jacques Josten en spelverdeler Raymond Steijvers. Deze nieuwe ploeg bevatte een mix van eigen jeugd (Marcel Eurelings, Remco Jongen) en versterkingen van buiten de vereniging (Harold Nusser en Claus Veerman) en wist aan het einde van het seizoen 1992/1993 onder leiding van trainer/coach Peter Verjans, de bekerfinale te bereiken én te winnen.

Wederom werd het team verjongd en onder leiding van trainer/coach Paul Coenen, slaagde een relatief onervaren ploeg erin om bij aanvang van het seizoen 1993/1994 de Supercup te veroveren tegen het veel sterker geachte en latere landskampioen Sittardia. In dit seizoen werd bovendien in de Citycup (voorloper van EHF Challenge Cup) de strijd aangebonden met US Ivry uit Frankrijk. Deze sensatie werd opgevolgd door een onverwacht sterk seizoen 1994/1995 van het toenmalige Revival/Blauw Wit, waarbij voor het eerst de play-offs werd bereikt om vervolgens als vierde te eindigen.

Inmiddels deed ook de damestak van Blauw Wit van zich spreken door binnen 4 jaar het eerste divisieschap te bereiken. Vaste speelsters als Frisca Knoben, Jolanda Cobben en Lydia Moonen werden aangevuld met bekende speelster van buiten de vereniging, zoals Diana Mouton en Kim Eekhoudt. In het seizoen 1996/1997 klopte men zelfs aan de deur van de vaderlandse eredivisie, maar helaas wist OSC de promotie te voorkomen.[9] Na afloop van dit seizoen leidden organisatorische en financiële problemen helaas tot het uit elkaar vallen van dit damesteam.

Vanaf het seizoen 1995/1996 kwamen de heren van Inrada/Blauw Wit wederom onder de hoede van trainer/coach Guus Cantelberg. Ambitieus timmerde de club aan gouden toekomst, maar om de bovenste plaatsen werd deze keer niet meegespeeld. In dit seizoen werden overigens in de Citycup twee wedstrijden verspeeld en verloren op de Canarische Eilanden tegen Cadagua/Galdar.[10] Het tweede seizoen 1996/1997 werd een turbulent seizoen waarin in organisatorische zin het een en ander veranderde. Een nieuw bestuur trad aan en formuleerde een meerjarig beleidsplan, waarin de doelstelling werd geformuleerd: "Inrada/Blauw Wit: kleurrijk naar de top". Uit dit beleidsplan vloeide een aantal maatregelen voor het nieuwe seizoen voort, zoals het aanstellen van een technisch coördinator (Guus Cantelberg), maar bovenal het aantrekken van twee buitenlandse spelers. Uit Zweden werd linkshander Johan Lindahl aangetrokken; bovendien kwamen de Noor Frode Carlsson en veelvuldig international Dick Mastenbroek de gelederen van Inrada/Blauw Wit versterken.

Inrada/Blauw Wit greep in het seizoen 1997/1998 naast een play-off plaats, waarna door de zogenaamde degradatiepoule de zevende plaats in de eindrangschikking werd bereikt. Inmiddels waren er vergevorderde plannen om te komen tot een fusie van de andere eredivisieclub uit de gemeente Beek: halgenoot Direkt Mail/Caesar.[11] Organisatorisch, financieel en bestuurlijk werden de beide handbalverenigingen steeds vaker voor problemen gesteld die zelfstandig niet of nauwelijks opgelost konden worden. Direkt Mail/Caesar had eredivisiebehoud afgedwongen, waardoor in een kleine Beekse gemeenschap de concurrentie steeds groter zou worden. Daarnaast was het een wens van het gemeentebestuur te komen tot één handbalvereniging die op meer draagvlak binnen dat bestuur zou kunnen rekenen. Dit alles bracht in 1997 beide besturen bij elkaar en snel werd een projectgroep geformeerd onder voorzitterschap van de wethouder sport en cultuur de heer Constant Henssen. Op 16 april 1998 werd op een bijzondere ledenvergadering met een meerderheid van stemmen besloten tot het aangaan van een fusie tussen beide verenigingen. Per 1 juli 1998 was de fusie een feit[12] en de twee verenigingen gingen samen door als Beeker Fusie Club. Voor de competitie bleek deze fusie geen enkel probleem te zijn. Hoewel beide verenigingen vertegenwoordigd waren in de eredivisie voor wat betreft de mannen en slechts één vereniging nog beschikte over een damesteam op hoog niveau leverde de fusie voor het NHV geen enkel probleem op.[13]

Seizoen	League	Ronde	Thuisteam	Stand 1	Totaal	Stand 2	Uitteam
1979/80	Cup Winners' Cup	Kwalificatie ronde	HB Dudelange	17 - 25	34 - 47	17 - 22	Blauw-Wit
		1/8 finale	Blauw-Wit	19 - 20	39 - 41	20 - 21	BSV Bern
1980/81	Champions Cup	Kwalificatie ronde	VfL Gummersbach	25 - 13	42 - 19	17 - 16	NCR/Blauw-Wit
1981/82	Champions Cup	Kwalificatie ronde	Blauw-Wit	19 - 21	33 - 36	14 - 15	Sporting Neerpelt
1982/83	IHF Cup	Kwalificatie ronde	Blauw-Wit	Onbekend			Sporting Lisboa
		1/8 finale	IL Zaporoshje	26 - 8	50 - 29	24 - 21	Blauw-Wit
1986/87	Cup Winners' Cup	Kwalificatie ronde	Kyndil Torshavn	15 - 18	34 - 38	19 - 20	Blauw-Wit
		1/8 finale	Blauw-Wit	16 - 25	26 - 44	10 - 19	SC Leipzig
1988/89	Champions Cup	Kwalificatie ronde	Raba ETO Gyor	26 - 12	52 - 35	26 - 23	Kwantum/Blauw-Wit
1989/90	IHF Cup	Kwalificatie ronde	THW Kiel	33 - 15	65 - 33	32 - 18	Kwantum/Blauw-Wit
1993/94	Cup Winners' Cup	1/16 finale	Revival/Blauw-Wit	21 - 16	42 - 40	21 - 24	Fraternelle Esch
		1/8 finale	Revival/Blauw-Wit	14 - 34	26 - 54	12 - 20	US d'Ivry
1995/96	City Cup	1/16 finale	Cadagua Galdar	29 - 15	54 - 35	25 - 20	Revival/Blauw-Wit

[14]