Billy Lee Riley

Billy Lee Riley stamde van Ierse en Indiaanse voorouders en had zeven broers/zussen. Hij bracht zijn jeugd door in Osceola en Forrest City, waar hij werkte op de katoenvelden. Op 7-jarige leeftijd leerde hij mondharmonica spelen. Als jeugdige begon hij gitaar te spelen. Naast de gebruikelijke landelijke countrymuziek werd Riley sterk beïnvloed door de blues van de meeste zwarte landarbeiders. Op 10-jarige leeftijd beëindigde Riley zijn schoolopleiding om te gaan werken op de velden. Vijf jaar later meldde hij zich vrijwillig voor de militaire dienstplicht, waar hij tijdens zijn diensttijd een band oprichtte, die voornamelijk oude hillbilly-muziek speelde, de voorganger van de country.

Na zijn legertijd in 1953 verhuisde hij na een kort oponthoud in Jonesboro naar Memphis. Al in Jonesboro had hij in de countryband C.D. Tennyson & his Happy Valley Boys gespeeld. In Memphis had hij contact met Jack Clement, waarmee hij direct daarna lid werd van Slim Wallace's band. Overdag werkte hij als vrachtwagenchauffeur en 's avonds trad hij op in bars en kroegen. Toen Wallace in 1956 het label Fernwood Records oprichtte, kreeg Riley de kans om samen met Johnny Bernero achter de drums een demo-opname op te nemen van zijn song Trouble Bound. Jack Clement bracht de opnamen naar Sam Phillips, de eigenaar van Sun Records. Het label had reeds succesvolle muzikanten onder contract, waaronder Elvis Presley, Carl Perkins en Johnny Cash en stond bekend voor de zogeheten Sun Sound, de rockabilly.

Phillips gaf Riley een contract. Samen met zijn eigen band, waarbij later de tot dan toe onbekende Jerry Lee Lewis behoorde, speelde hij in de Sun studio zijn eerste single Rock With Me Baby / Trouble Bound in. Ofschoon deze in commercieel opzicht een miskleun was, ondernam Riley met andere Sun-artiesten een omvangrijke tournee door de zuidelijke staten. Zijn volgende singles, waaronder Flyin' Saucer Rock'n'Roll brachten eveneens niet het gewenste succes. Intussen was Jerry Lee Lewis, die aan een solocarrière was begonnen, vervangen door de pianisten Jimmy Wilson en Charlie Rich. Maar toen met Rileys single Red Hot het commerciële succes duidelijk werd, liet Phillips hem vallen om Jerry Lee Lewis op te bouwen, die net in de hitparaden kwam met Great Balls of Fire.

Riley werkte als sessie-muzikant mee op veel klassieke Sun-opnamen en deed tot 1959 vijf verdere singles onder zijn naam verschijnen. Tussendoor nam hij ook Is That All to The Ball, Mr. Hall / Rockin' On The Moon uit voor Brunswick Records. Echte hits bleven echter uit, ook toen Red Hot zich regionaal goed verkocht.

In 1959 verliet hij Sun Records en richtte hij zijn eigen label Rita Records op, dat met Mountain of Love (1960) van Harold Dormans een hit scoorde. In 1962 verhuisde Riley naar Los Angeles, waar hij werd gecontracteerd bij Mercury Records.

Zijn eigen country-, soul-, blues- en rock-platen voor Rita Records, Mojo Records, Pen Records, GNP Crescendo en een reeks andere labels verkochten tijdens de jaren 60 niet echt goed. Niettemin werd zijn LP Funk Harmonica (1966), waarop hij actuele folk-rock-hits op de mondharmonica interpreteerde, als folkhits ook in Duitsland gepubliceerd. In hetzelfde jaar was hij verhuisd naar Atlanta. Tijdens de jaren 60 was hij dankzij zijn spel op de mondharmonica een veelgevraagde begeleidings- en studiomuzikant.

Gedurende de door Elvis Presleys dood ontketende rockabilly-revivals werd Riley de bekendste rockabilly-muzikant. Sindsdien werd hij door de wereldwijde fangemeenschap vereerd als levende rockabilly-legende en trad hij regelmatig op bij internationale rockabillyfestivals.

Bob Dylan haalde hem in 1992 op het podium terug. Toentertijd haalde Riley de blues weer op, die zijn muzikale jeugd had beheerst. Sindsdien groeiden Rileys aanzien, bekendheid en succes. Voor zijn bluesalbum »hot damn!« werd hij in 1997 genomineerd voor de Grammy Award. Op de cover en in het booklet presenteerde hij zich met een Gibson Blueshawk om belangstelling voor het nieuwe e-gitaarmodel aan te wakkeren. Doch het omgekeerde gebeurde, doordat het aangeboden instrument de aandacht vestigde op Riley en zijn muziek. Door de foto's werd Rileys album »hot damn!« door de Gibson Blueshawk-gemeenschap opgemerkt en de vroegere rockabilly-ster als interessante bluesmuzikant ontdekt. Daaropvolgend werd zijn tot dan toe op de rockabilly-scene beperkte bekendheid aan het eind van 2006 door een een uur durend Spielräume-Spezial-radioportret onderbroken, dat Rileys wisselvallige leven en veelzijdige werk in de Duitstalige regio vooreerst als een uitvoerige publiciteit voorgesteld had.

In 2009 werd bekend, dat Riley aan kanker leed. In hetzelfde jaar overleed hij op 75-jarige leeftijd in het St. Bernards Medical Center in Jonesboro aan de gevolgen van de ziekte. Rileys dood veroorzaakte binnen de rockabilly-scene grote verbijstering. De rockabilly-radio zond derhalve een Billy Lee Riley-specialshow uit van hun Weekly Jamborees. In augustus 2009 vond in Newport een tributeconcert plaats ter ere van Riley, waarbij rockabilly-sterren als Sonny Burgess & the Pacers, W.S. Holland, Ace Cannon, Carl Mann, Larry Donn, Dale Hawkins en Rileys voormalige drummer Jimmy Van Eaton optraden.