Bill Ramsey

William McCreery Ramsey, alias Bill, zoon van een lerares en een reclamemanager van de firma Procter & Gamble, zong reeds in zijn jeugdjaren in een college-dansorkest. Van 1949 tot 1951 studeerde hij sociologie en economie aan de Yale-universiteit in New Haven. Daarnaast zong hij jazz, swing en blues. Zijn grote voorbeelden waren Count Basie, Nat King Cole, Duke Ellington en Louis Jordan.

Vanaf 1953 trad hij op bij jazzevenementen met onder meer Ernst Mosch, Paul Kuhn, Kurt Edelhagen en James Last. Jazzpianist en muziekproducer Heinz Gietz bezorgde hem in 1955 een optreden bij de Hessischer Rundfunk en betrok hem bij playback-opnamen voor de muziekfilm Liebe, Tanz und 1000 Schlager met Peter Alexander en Caterina Valente.

In 1958 bood Heinz Gietz hem een contract aan en nog in datzelfde jaar verscheen zijn eerste single bij Polydor. Met Souvenirs bereikte Ramsey de top van de Duitse hitparade. In 1960 was hij met Gina, Gina minder succesvol, met slechts een 39e plaats in de Top 50 van het muziektijdschrift Musikmarkt. In 1961 lukte het wel met zijn nummer 1-hit Pigalle (die große Mausefalle).

Onder de in de jaren '50 en '60 gepubliceerde schlagers bevonden zich Duitstalige covers van onder meer Hank Ballard, The Beatles, Fats Domino, Ivory Joe Hunter, Roger Miller, Elvis Presley, Jimmie Rodgers, Andy Williams en Sheb Wooley. De meeste covers werden uitsluitend gecomponeerd door Heinz Gietz. Ramsey wisselde in 1962 samen met producent Gietz van Polydor naar het Columbia-label van de EMI-groep. Hij was regelmatig te horen in de Duitse hitlijsten. Zijn populariteit bezorgde hem bovendien meerdere optredens in films en op televisie als zanger en komiek in diverse bijrollen.

Vanaf de tweede helft van de jaren '60 nam hij een overwegend Engelstalig repertoire op en wijdde hij zich hoofdzakelijk weer aan jazz en de blues. Er verschenen niet alleen operette-, musical- en beattitels, maar ook een lp met kinderliedjes. In 1966 stapte hij over op het label Cornet van Heinz Gietz en nog in hetzelfde jaar keerde hij terug naar Polydor. Hij treedt nog regelmatig op als schlager- en jazzzanger, onder andere als duo met gitarist Juraj Galan. De lp Live im Unterhaus kreeg de Preis der deutschen Schallplattenkritik. In 2008 en 2009 was hij met onder meer Max Greger en Hugo Strasser op tournee. Vaste leden van zijn band zijn Martin Breinschmid, Richard Oesterreicher, Gerd Bienert en Herbert Swoboda. Ter gelegenheid van zijn 85ste verjaardag introduceerde Ramsey de dubbel-cd My Words.

Alles bij elkaar speelde Ramsey in 28 films, en had hij talloze televisie-optredens en tournees door heel Europa, de Verenigde Staten en Noord-Afrika. Hij presenteerde onder andere de televisie-uitzendingen Schlager für Schlappohren (1971) en Talentschuppen (1974 tot 1980), en doceerde vele jaren aan de Hamburger Hochschule für Musik und Darstellende Kunst. Iedere vrijdag presenteert en voorziet hij de uitzending Swingtime op de Hessischer Rundfunk van commentaar.

Ramsey woonde bijna 20 jaar in Zürich, later in Wiesbaden en sinds 1991 met zijn vierde vrouw Petra in Hamburg. Sinds 17 oktober 1984 is hij Duits staatsburger. Zijn echtgenote is arts, maar ze is ook actief als manager van haar echtgenoot.

In de jaren 50 woonde Ramsey in het pension Noelle in Frankfurt. Zijn buurvrouw was Rosemarie Nitribitt, een prostituee die volgens hem constant en urenlang het gemeenschappelijke bad in gebruik hield en de koelkast helemaal leeg at. Naar aanleiding van haar latere dood werd ook Ramsey door de politie ondervraagd.

• 1961 - Pigalle (die große Mausefalle)
• 1961 - Zuckerpuppe
• 1961 - Nichts gegen die Weiber (& Bibi Johns)
• 1962 - Maskenball bei Scotland Yard
• 1962 - Ohne Krimi geht die Mimi nie ins Bett

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Bill Ramsey op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.