Ben Johnson (atleet)

Johnson werd geboren in Falmouth in Jamaica. Om de armoede te ontlopen, emigreerde hij met zijn moeder in 1976 naar Canada. Daar was hij meteen succesvol als atleet. Hij baarde met name opzien door zijn starttechniek waarbij hij met beide benen uit het startblok sprong, waardoor hij gelijk de eerste meters een voorsprong had ten opzichte van zijn tegenstanders. Zijn internationale debuut maakte hij op de wereldkampioenschappen van 1983. Hij werd uitgeschakeld in de halve finale van de 100 meter.

Een jaar later haalde Johnson de finale van de 100 meter tijdens de Olympische Spelen van 1984 die in Los Angeles werden gehouden. Hij eindigde daar als derde achter Carl Lewis. Hij won ook nog brons met het Canadese estafetteteam bij de 4 x 100 meter.

Tijdens de wereldkampioenschappen die in 1987 in Rome werden gehouden werd Johnson in één klap een beroemdheid door Lewis te verslaan in de finale in een wereldrecordtijd van 9,84 seconden. Johnson en Lewis waren de favorieten voor de titel tijdens de Spelen van 1988. In de finale versloeg Johnson Lewis opnieuw. Wederom ging dit gepaard met een verbetering van het wereldrecord, hij zette een tijd van 9,79 seconden op de klokken. Een paar dagen later werden er echter anabole steroïden (m.n. stanozolol) in zijn urinemonster aangetroffen. Hij werd hierop gediskwalificeerd wegens dopinggebruik.

Hij gaf later toe dat hij ook tijdens zijn recordrace in 1987 al steroïden gebruikt had. De IAAF besloot hierop ook dit record uit de boeken te verwijderen. Een onderzoek van de Canadese atletiekbond bracht Johnsons coach Charlie Francis tot de bekentenis dat hij de atleet met het verboden middel in aanraking had gebracht. De coach werd voor het leven geschorst.

In 1991 probeerde hij na zijn schorsing een comeback te maken, maar zonder succes. Hij behaalde slechts de halve finale van de Olympische Spelen van Barcelona in 1992. In 1993 werd hij in Montréal betrapt op het gebruik van doping tijdens een wedstrijd, en werd levenslang door de IAAF geschorst omdat dit de tweede maal was. De minister van sport van Canada noemde dit een schande voor het land en stelde Ben Johnson voor dat hij weer terug naar Jamaica zou verhuizen. Johnson reageerde dat dit de meest walgelijke opmerking was die hij ooit had gehoord.[1]

Volgens een artikel in het tijdschrift Outside, woonde Johnson het grootste gedeelte van de jaren negentig beneden in het huis van zijn moeder en zus. Hij besteedde daar zijn vrije tijd met lezen, het kijken naar films en stripboeken van Road Runner en zijn moeder naar de kerk nemen. Hij beweert dat hij zijn Ferrari is kwijt geraakt, nadat hij deze als onderpand voor de huur had gegeven.

In mei 2005 lanceerde hij zijn eigen kledinglijn genaamd Ben Johnson Collection met als motto Catch Me. In januari 2006 gaf hij in een interview aan dat hij in Seoel misleid was en dat nog altijd 40% van de sporters verboden middelen gebruikte.

In maart 2006 maakte hij reclame voor de energiedrank Cheetah Power Surge. Sommige tegenstanders vroegen zich af of Johnson wel de geschikte persoon was om voor dit drankje reclame te maken, gezien zijn steroïdengebruik in het verleden.

• 1985: 1 WK indoor - 6,62 s

• 1982: 2 Gemenebestspelen - 10,05 s
• 1984: 3 OS - 10,22 s
• 1985: 1 Wereldbeker - 10,20 s
• 1986: 1 Gemenebestspelen - 10,07 s
• 1986: 1 Goodwill Games - 9,95 s
• 1986: 1 IAAF Grand Prix Finale - 10,02 s

• 1986: 3 Gemenebestspelen - 20,64 s

• 1984: 3 OS - 38,70 s
• 1991: 8e WK - 39,51