Bazelse akkoorden

De Bazelse Akkoorden vormen een serie van afspraken die gemaakt zijn door de gezamenlijke centrale banken onder leiding van de BIS (Bank for International Settlements), gevestigd in de Zwitserse stad Bazel. De afspraken betreffen de richtlijnen met betrekking tot de solvabiliteit van financiële instellingen.

Ten minste één Wikipediagebruiker vindt dat de onderstaande inhoud, of een gedeelte daarvan, samengevoegd zou moeten worden met Basel Conventies, of dat er een duidelijkere afbakening tussen deze artikelen dient te worden gemaakt  (hier melden).

De afspraken zijn in eerste instantie in de tachtiger jaren van de 20e eeuw gemaakt. Doel was de risico's die een financiële instelling loopt in te perken tot verantwoorde hoogtes. De manier waarop dat plaatsvond was door het stellen van solvabiliteitseisen. Centraal element in de concordaten van Bazel (1975, 1982) en het Akkoord van Bazel bij het solvabiliteitstoezicht was het consolidatiebeginsel. Dit beginsel hield in dat alle activa en passiva van de onderdelen van een bankconcern bij elkaar worden geteld en de onderlinge schuld- en eigendomsverhoudingen binnen het concern tegen elkaar wegvallen.

De resultaten van de eerste ronde liggen vast in Bazel I, de resultaten van de tweede ronde worden Bazel II genoemd. Dit zijn in weze uitwerkingen, verfijningen van de principes die in Bazel I geformuleerd zijn. Bazel I stelt dat een financiële instelling tegen het uitgeleend vermogen een aanwezig vermogen moet hebben van 8%. Bazel II is het nieuwe reglementaire kader waarbinnen alle banken moeten werken om de stabiliteit van de bank en de hele financiële sector te waarborgen. Bazel II wil het kapitaal dat banken opzij moeten zetten voor kredieten beter laten aansluiten bij de werkelijke kredietrisico's. Een eerste fase van het akkoord trad vanaf 2007 in werking, het tweede deel volgde in 2008.