Barbourofelidae

In het verleden werd de Barbourofelidae beschouwd als onderfamilie van de Nimravidae. Op basis van nieuwe fossiele vondsten uit Afrika aan het begin van de 21ste eeuw wordt het geclassificeerd als zelfstandige familie binnen de Feliformia en geldt de familie als nauwer verwant aan de Felidae dan aan de Nimravidae. De bouw van de schedel van Oriensmilus, beschreven in 2020, wijst echter weer op een nauwere verwantschap met de Nimravidae dan met de Felidae.

Alle soorten hadden verlengde bovenste hoektanden en bij Barbourofelis zelf waren deze sabeltanden het langst. De barbourofeliden hadden een gespierde lichaamsbouw met korte poten en een lange staart. Het waren zoolgangers.

De oorsprong van de Barbourofelidae ligt in Afrika. De eerste geslachten leefden tijdens het Vroeg-Mioceen en behoren tot de Afrosmilinae. Ginburgsmilus uit oostelijk Afrika is de oudste bekende barbourofelide met fossiele vondsten in Oeganda die dateren van circa 20 miljoen jaar geleden. Aan het einde van het Vroeg-Mioceen migreerde Afrosmilus vanuit Afrika naar Eurazië via een ontstane landbrug. In Europa ontwikkelde zich vervolgens circa 17 miljoen jaar geleden Prosansanosmilus. Dit geslacht werd opgevolgd door Sansanosmilus, het eerste geslacht uit de Barbourofelinae. Vampyrictis uit het Laat-Mioceen (circa 11 miljoen jaar geleden) van Tunesië is het enige bekende geslacht uit deze onderfamilie die in het oorsprongscontinent Afrika voorkwam. Na de migratie van Albanosmilus vanuit Eurazië naar Noord-Amerika in het Laat-Mioceen, ontwikkelde Barbourofelis zich daar vanaf 11 miljoen jaar geleden. In het Laat-Mioceen werden de barbourofeliden vervangen door de echte katten.