Barbara Thompson

Barbara Thompson studeerde eerst klarinet, fluit, piano en klassieke compositie aan het Royal College of Music, maar kwam vervolgens naar jazz en saxofoon via de muziek van Duke Ellington en John Coltrane. Ze werkte aanvankelijk in het New Jazz Orchestra en de bands van Graham Collier, Howard Riley, Keef Hartley, John Dankworth en als studiomuzikant bij Colosseum. Na een zwangerschapsonderbreking (zoon Marcus (* 1972), dochter Anna (* 1975)) richtte ze haar eigen band Barbara Thompson's Paraphernalia op, een jazzrock-fusion band met verschillende castleden, waaronder Colin Dudman, Pete Lemer, Dill Katz en haar man op drums.

Verder was ze in 1975 betrokken bij de oprichting van het United Jazz and Rock Ensemble, de "de band van de orkestleiders", samen met Wolfgang Dauner, Albert Mangelsdorff, Ian Carr, Charlie Mariano, Ack van Rooyen, Volker Kriegel, Eberhard Weber en Jon Hiseman.

Vanwege de in 1997 vastgestelde ziekte van Parkinson trok ze zich in 2001 met een afscheidstournee terug als actieve saxofoniste. Na een periode waarin ze uitsluitend als componist werkte (maar ook betrokken was bij de opnames van Kate Westbrook's Cuff Clout), keerde ze in 2003 terug op het podium om tijdens de Tomorrow's Blues-toer van Colosseum de zwaar ziek geworden Dick Heckstall-Smith († 2004) te vervangen. In 2005 was ze live terug met Paraphernalia op de Never Say Goodbye-tour, evenals in 2005, 2007, 2010 en 2011 met Colosseum. Nadat ze hier ook een onderbreking moest nemen, kon ze in 2014 weer live optreden dankzij een nieuw medicijn.

Barbara Thompson werkte nauw samen met Andrew Lloyd Webber in musicals zoals Cats en Starlight Express en zijn Requiem. Ze heeft ook verschillende klassieke composities geschreven (zoals die voor Evelyn Glennie), film- en televisiemuziek, haar eigen musical en stukken voor het United Jazz and Rock Ensemble, Barbara Thompson's Paraphernalia en haar Big Band Moving Parts. Haar lyrische bewerkingen Love Songs In Age (naar teksten van de Engelse dichter Philip Larkin) werden door The Times gevierd als het absolute hoogtepunt van het London Jazz Festival in 1995.