Baba O'Riley

Meher Baba is een Indiase geestelijke van Iraanse afkomst die tegen zijn volgelingen zei dat hij de avatara, een incarnatie van God zou zijn. Hoewel hij vanaf 1925 tot zijn dood in 1969 geen woord zei, is zijn 'leer' toch over de hele wereld verspreid geraakt. Pete Townshend, de schrijver van The Who, was zo gefascineerd door de filosofie van de man, dat hij hem betrok in een van zijn nummers. Hij was namelijk van plan een willekeurig iemand uit het publiek te kiezen en zijn gegevens in een synthesizer te verwerken. Het werd Meher Baba, van wie hij de biologische gegevens invoerde. In de achtergrondmuziek van het nummer 'leeft' Meher Baba dus eigenlijk nog voort.

Terry Riley is een Amerikaanse componist die Pete Townshend met één van zijn nummers (A Rainbow in Curved Air, 1969) geïnspireerd heeft. Doordat Townshend aan het experimenteren was met de relatief nieuwe combinatie tussen hardrock en de synthesizer, hoor je op dit nummer de synthesizermuziek (met de gegevens van Meher Baba) en de hardrock (de F-C-Bb akkoorden van Terry Riley). Omdat beide personen zo'n grote invloed hadden gehad op dit nummer (ook op Won't Get Fooled Again), was de keuze voor een naam niet moeilijk: (Meher) Baba O'(Terry) Riley.

Baba O'Riley is dus een erg vernieuwend nummer, zowel voor The Who als voor de rest van de rockmuziek. Voor The Who is het min of meer een einde van de invloed van de 'softrock' op hen. Vanaf dit moment maken ze alleen nog maar hardrock. Keith Moon, de drummer van The Who, stelde voor om aan het einde van het nummer de muziek over te laten lopen in een soort polka-beat. Aangezien dat hij weleens met East of Eden heeft meegespeeld, vroeg hij Dave Arbus om viool te spelen. Tijdens optredens is het niet echt makkelijk om een geluidsband mee te nemen met de vioolmuziek erop (Daltrey: "Je kunt er nooit van losbreken"), dus vervangt Daltrey de vioolsolo live door een solo op de mondharmonica.

• Een aangepaste versie van het nummer verschijnt als openingstrack in CSI: NY.
• Verschijnt in Control (seizoen 1, aflevering 14) van House in 2005, en is hiervan ook de officiële soundtrack.
• In de lijst van Rolling Stone van "The 500 Greatest Songs of All Time" stond dit nummer op 340.[1]
• Is ook te horen op de Blue Man Group The Complex Rock Tour Live dvd.
• Is de soundtrack van trailers van American Beauty.
• Is te horen in de film Summer of Sam.
• Komt voor in de trailer van A Bug's Life.
• Komt voor in de trailer aan het einde van The Girl Next Door.
• Te horen in de film Fever Pitch van 1997.
• Een versie van het nummer (gespeeld door een orkest) is te horen aan het begin van Slackers, uitgevoerd door het London Philharmonic Orchestra.
• Te horen in Misled Youth.
• Te horen in de soundtrack van een reclame van HP, genaamd "Constant Change".
• Te horen in een aflevering van Dawson's Creek met Jen Lindley (Michelle Williams), die erop danst.
• Te horen in de eerste aflevering van de Britse serie Life on Mars.
• Vaak gecoverd door Pearl Jam in hun concerten.
• The Grateful Dead heeft een cover gespeeld die erg lijkt op het origineel.
• Staat in de Rock and Roll Hall of Fame als een van de songs die de rock-'n-roll totaal veranderd hebben.
• Werd gespeeld op het concert voor New York in 2001, ter herdenking van de slachtoffers van de aanslagen op 11 september dat jaar.
• Wordt beschouwd als het beste festivalnummer dat The Who ooit heeft geschreven. Dit vooral vanwege de bekende regel "Out here in the fields".
• High Contrast maakte een drum-'n-bass-remix van het nummer getiteld 'The Road Goes On Forever', verschenen op het album The Agony And The Ecstasy (2012).

• (en) Lyrics van Baba O'Riley
• (en) Tablatuur van Baba O'Riley