BMW 500 cc-zijspanracer

Al voor de Tweede Wereldoorlog had BMW deelgenomen aan zijspanraces, maar de BMW-combinaties waren niet bijzonder succesvol. Na de oorlog, toen BMW nog uitgesloten was van internationale wedstrijden, was Norton onoverwinnelijk. Eric Oliver werd wereldkampioen in 1949, 1950, 1951 en 1953 en in 1952 was het de Norton van Cyril Smith. In 1953 waren de BMW's al veel dichter bij de titel gekomen, met rijders als Willy Noll en Ludwig Kraus. Dat was deels te danken aan de komst van de RS 53 soloracer. Daarvoor was niet alleen een koningsasblok ontwikkeld, maar ook een swingarm achtervork. De machine werd uitgerust met de Earles-voorvork, die tot op de dag van vandaag voor zijspancombinaties gebruikt wordt. Het was nog niet genoeg voor de wereldtitel, maar voor de 500cc-soloracer van 1954 was brandstofinjectie ontwikkeld, waar de zijspannen ook hun voordeel mee deden. De combinatie uit 1953 leverde nog ca. 50 pk, ongeveer vergelijkbaar met de concurrentie, maar dit nieuwe blok leverde liefst 60 pk. Daarmee begon een zegetocht in de zijspanklasse die tot 1974 zou duren.

Met de brandstofinjectie haalde een solo-motorfiets een topsnelheid van ± 230 km/h. Dat motorblok leidde in 1954 tot de eerste wereldtitel voor Willy Noll met bakkenist Fritz Cron. De Norton rijders Eric Oliver en Cyril Smith werden nog 2e en 3e, maar daarachter volgden Scheider en Fritz Hillebrand op BMW's. Willy Noll nam zijn machine mee naar het circuit van Montléry en werd daar de eerste die met een zijspancombinatie meer dan 100 mijl in één uur reed. In 1955 zag BMW af van het gebruik van brandstofinjecie, maar toch werd BMW rijder Willy Faust met bakkenist Karl Remmert wereldkampioen vóór Noll en Scheider. In 1956 kwam de injectie weer terug en Noll werd weer wereldkampioen. In de volgende jaren werden de BMW combinaties uiteraard steeds verbeterd. Soms gaf BMW fabriekssteun aan een aantal rijders, maar niet altijd. In veel gevallen werden langeslagmotoren gebruikt (boring x slag 66 x 72mm) zoals gebruikt in de RS 500-fabrieksracer, soms vrijwel vierkante motoren (68 x 68mm) zoals gebruikt in de RS 53 en RS 54-productieracers en soms korteslagmotoren (70 x 64mm). In de jaren vijftig waren de zijspancombinaties al aanmerkelijk lager gebouwd dan de soloracers, doordat de tanks steeds lager geplaatst werden. Toen deze uiteindelijk naar het zijspan verhuisden ontstonden de kneelers, bijzonder laag gebouwde combinaties waarbij de coureur praktisch plat op de motor lag. Dat had een aantal voordelen: Accu en tank in het zijspan zorgden ervoor dat daar meer gewicht lag, zodat het omslaan in bochten werd tegengegaan, aerodynamisch was het natuurlijk veel beter en de bakkenist kon veel gemakkelijker over de motor klimmen om voor de juiste balans in bochten te zorgen, of om bij het accelereren druk op het achterwiel te geven. In de jaren zestig was er een volledig hydraulisch remsysteem aan boord, dat op drie wielen werkte. Een elektrische brandstofpomp was uiteraard nodig om de benzine uit het zijspan naar de carburateurs te pompen. De BMW's waren twintig jaar lang bijna ongenaakbaar. Alleen in 1968 en 1971 werd hun zegetocht onderbroken. In 1968 door Helmut Fath en Wolfgang Kalauch. Fath was in 1960 nog kampioen op BMW geworden. Hij had inmiddels zijn eigen URS-combinatie met een viercilinderlijnmotor gebouwd, die hij noemde naar zijn woonplaats Ursenbach. Die combinatie verkocht hij aan zijn sponsor Friedl Münch. Die zette de machine in in races en in 1971 werd Horst Owesle er kampioen mee. Hij gebruikte in dat jaar twee bakkenisten: Peter Rutterford en Julius Kremer. Vanaf 1974 kon BMW niet meer opboksen tegen de opkomende tweetaktmotoren. Aanvankelijk door Rolf Steinhausen en Joseph Huber op een König, in 1975 door dezelfde rijders op een Yamaha. De Yamaha blokken kwamen uit de Yamaha YZR 500-racers, waarmee Giacomo Agostini in hetzelfde jaar wereldkampioen was. In de volgende jaren zouden deze motoren (of daarvan afgeleide zelfbouwmotoren zoals de LCR-Yamaha, Fowler-Yamaha, Windle-Yamaha, Seymaz-Yamaha en TTM-Beo) de dienst uitmaken in de zijspanklasse. Toch kwam BMW in 1976 terug met een nieuwe motor. Deze was ontwikkeld door Mike Krauser en BMW constructeur Willy Roth. De machine had vier kleppen per cilinder en brandstofinjectie, maar door de FIM eis van maximaal 75 decibel viel het vermogen terug naar 75 pk. Tegen de inmiddels 100 pk sterke Yamaha's viel geen eer meer te behalen.