Dikstaartschorsgekko

De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Jean-Baptiste Bory de Saint-Vincent in 1823. Oorspronkelijk werd de naam Phyllurus milii gebruikt. De gekko behoorde eerder tot andere geslachten zoals Gymnodactylus, Phyllurus en Nephrurus, zodat in de literatuur verschillende namen opduiken.

In de Nederlandse taal worden ook wel andere namen gebruikt voor deze soort, zoals Australische dikstaartgekko, blaffende gekko en beverstaartgekko.[2]

De dikstaartschorsgekko wordt maximaal 16 centimeter lang, de mannetjes blijven kleiner dan de vrouwtjes.[2] De naam is te danken aan de opvallend dikke, maar sterk ingesnoerde staart. Deze heeft een puntig, draadachtig einde is verdikt en rond in het midden. De staart is altijd donkerbruin tot zwart; het lichaam lichter, drie tot vier uit grote geel gekleurde stekelige bultjes bestaande dwarsbanden op de flanken, en een gele band om de nek. Ook de staart heeft enkele dorsale rijen gele puntjes, op de poten zijn de bultjes meer verspreid, de buik is wit. De relatief grote ogen hebben een verticale, spleetvormige pupil.
De staart dient als vetopslag, maar ook wel om predatoren af te leiden. Als de gekko wordt aangevallen zwaait het dier met de staart en houdt de kop plat op de grond. Omdat ook deze soort autotomie kent laat de staart los; de vijand heeft wat te eten en de hagedis gaat ervandoor; gedurende enkele weken groeit de staart weer aan maar deze blijft kleiner. Bij bedreiging maakt de dikstaartschorsgekko tevens een blaffend geluid waaraan de Engelse naam, letterlijk blaffende gekko te danken is.

De soort is endemisch in zuidelijk Australië en is nachtactief; als het begint te schemeren komt de hagedis tevoorschijn om te jagen. De gekko is een bodembewoner die leeft in zowel begroeide streken zoals graslanden als meer kale omgevingen, zoals woestijnen. Het voedsel bestaat uit insecten en andere kleine dieren.

• Caresheet van Gekkowerkgroep.nl^{[dode link]}