Athaulf
Athaulf (Atawulf, 'vaderwolf') volgde in 410 zijn zwager Alarik op als koning van de Visigoten.
De Spaanse schrijver Orosius heeft een goede beschrijving van hem achtergelaten. Aanvankelijk wilde hij alles wat Romeins was uit de weg ruimen, maar al spoedig begreep hij dat zijn eigen Goten te bandeloos en hardleers waren om Rome door iets beters te vervangen.
Hij veranderde van gedachte en wilde de vitaliteit van de Goten gebruiken om het verkalkte Romeinse Rijk weer nieuw leven in te blazen. Hij voerde derhalve de Goten in 410 over de Alpen en vestigde zich in Narbonensis en Aquitania. Daar aangekomen trouwde hij met Galla Placidia, de halfzuster van keizer Honorius, die als oorlogsbuit was meegevoerd.
In 411 onderhandelde Athaulf met de opstandige keizer Iovinus over een bondgenootschap. Toen deze zich echter verbond met Sarus, een aartsvijand van Athaulf, sloot hij een alliantie met Honorius en diens magister militum Constantius III. Athaulf doodde Sarus in 412. In 413 werd Iovinus verslagen en geëxecuteerd.
De keizer wilde echter verder niets van hem weten en dus trachtte Athaulf zelf een keizer op te troon te zetten (namelijk Priscus Attalus, die in 409 door Alarik reeds tot keizer was benoemd). Honorius blokkeerde de kust om zo de bevoorrading van de Goten af te snijden. Athaulf leidde de Goten naar Tarraconensis 415 na Bordeaux en Zuid-Aquitania in de as gelegd te hebben.
Galla Placidia baarde hem een zoon maar het kind stierf. Athaulf werd kort daarop in 415 door een wraakzuchtige bediende van Sarus in de stallen van het paleis van Barcelona vermoord. Na een kort interregnum van Sigerik, die zeven dagen regeerde, werd hij opgevolgd door Wallia.
 |
Zie de categorie Ataúlfo van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |