Anouar Brahem

Anouar Brahem (أنور ابراهم; Halfaouine stadsdeel van Tunis, 20 oktober 1957) is een Tunesisch bespeler van de oed. Hij voert samen met Rabih Abou-Khalil modernisering door bij toepassing van dit muziekinstrument.

Anouar Brahem

Brahem werd door zijn vader gestimuleerd muziek te gaan spelen en op zijn 10e begon aan een studie oedbespelen onder meer aan het conservatorium in Tunis bij oedmeester Ali Sriti. Al op zijn vijftiende speelde Brahem in allerlei ensembles. Sriti bleef Brahem onderrichten in de meer klassiekere wijze van oedmelodieën, het noten lezen en muziektheorie; in de ensembles begon Brahem meer oog te krijgen voor toepassingen in een jazz- en folkachtige omgeving. Op een gegeven moment had Brahem genoeg van het spelen op “bruiloften en partijen” en begon de muziek serieuzer te benaderen met onder andere eigen composities. In eerste instantie werd dat voornamelijk gedaan voor de plaatselijke bevolking. Eerste opnames van hem verschenen alleen op muziekcassette, maar concerten en opnames vielen in goede aarde bij de (plaatselijke) recensenten.

In 1981 vertrok hij naar Parijs om daar zijn brood te verdienen met het schrijven en spelen van onder andere muziek bij de aldaar verspreide Tunesische films en dergelijke, maar hij maakte daar ook kennis met de lokale jazz- en volksmuziek.In 1985 keerde hij terug naar Tunesië en verkreeg daar meer en meer invloed. De muziek van Brahem bleef nog traditioneel, maar door de mengeling van Tunesische en Franse musici verschoof de muziek steeds meer richting jazz. In 1988 stond Brahem voor 80.000 man publiek tijdens het Carthago muziekfestival; het publiek en recensenten waren enthousiast. In 1990 gaat Brahem op tournee door de Verenigde Staten en Canada en zijn muziek werd opgepikt door Manfred Eicher directeur van ECM Records, een platenlabel dat gespecialiseerd is in jazz en allerhande bijkomende muziek buiten de mainstream. De muziek van Brahem paste daar prima in. In 1990 volgde zijn eerste plaatopname Barzakh. In 1993 kreeg Brahem Sriti zo ver dat deze eindelijk weer eens op het podium klom, na diverse jaren langs de zijkant te hebben gestaan. Ze speelden samen op één podium. De kwaliteiten van Brahem vielen niet alleen Eicher op, maar ook diens protegé Jan Garbarek; samen spelen ze het album Madar vol in 1994. Gedurende de jaren daarna breidde Brahem zijn oeuvre langzaam uit, weliswaar weinig vernieuwend meer, maar steevast gewaardeerd door recensenten en publiek, die van zijn combinatie van wereldmuziek, jazz en folk hielden.