André Maginot

Hij wordt geboren te Parijs als oudste van vier kinderen. Zijn ouders zijn afkomstig uit Revigny-sur-Ornain in de Meuse.

Hij studeert in 1897 af als doctor in de rechten en wordt ambtenaar. Zijn politieke loopbaan begint hij als afgevaardigde voor het kanton Revigny-sur-Ornain in de departementsraad en in 1910 wordt hij verkozen als lid van de Assemblée Nationale in het arrondissement Bar-le-Duc, een zetel die hij zal behouden tot aan zijn dood.

In 1913 wordt hij onder-staatssecretaris voor defensie. Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog neemt hij dienst als soldaat bij de infanterie en wordt hij op zijn vraag gestationeerd aan het front langs de Maas. Op 9 november 1914 loopt hij een dubbele schotwonde aan de linkerdij op die hem definitief buiten strijd stelt. Zijn herstel vereist meerdere operaties aan de knie en duurt meerdere maanden. In 1917 wordt hij minister van Overzeese Gebieden en Koloniën. Voor zijn inzet aan het front wordt hij in 1919 benoemd tot ridder in het Legioen van Eer.

In 1920 wordt hij benoemd tot minister van pensioenen, oorlogsslachtoffers, oudstrijders, vluchtelingen en gevangenen. Op 10 november datzelfde jaar is hij voorzitter van het comité dat in de citadel van Verdun overgaat tot het aanwijzen van de Onbekende Soldaat. In 1922 wordt hij in de regering onder leiding van zijn streekgenoot Raymond Poincaré minister van defensie. In die functie legt hij zich toe op de uitbouw van de verdedigingen langsheen de Franse grenzen en laat forten bouwen. Met zijn vervanger Paul Painlevé werkt hij verder aan het inzamelen van fondsen ter verbetering van de landsverdediging, in 1928 starten de werken aan de Maginotlinie.

In 1929 wordt hij opnieuw minister van defensie. Overtuigd dat vestingen de beste oplossing vormen, blaast hij het project dat slechts matig was opgeschoten nieuw leven in. Zijn doel is een antwoord te bieden op de militarisering van het Duitse Rijnland die vanaf 1935 terug mogelijk wordt. Door zijn activisme slaagt hij erin de financiering van de Maginotlinie rond te krijgen, een budget van 3,3 miljard francs over vier jaar gespreid wordt met een ruime meerderheid goedgekeurd.

André Maginot overlijdt op 7 januari 1932 aan tyfus en wordt begraven te Revigny-sur-Ornain op 10 januari nadat hij eerder die dag een staatsbegrafenis kreeg in het Hôtel des Invalides.